Tek gözü enfeksiyonlu olduğu için aldığım, gözleri açılınca kardeşinin yanına geri bırakırım diye düşündüğüm, ilk zamanlar kendi kedime hastalık bulaşır diye onu hiç kucağıma almadığım, hatta odasından çıktıktan sonra üzerimi değiştirdiğim kediye sarılıp ağladım saatlerce. Gözü açıldı ama kornea ülseri çıktı. Belkide gözleri alınıp dikilecek belki iyileşecek. Sadece bu mu? Karnı gittikçe şişmeye başladı. İç dış paraziti yapıldı ama belkide ıslak fip. O kadar güzel bir kedi ki. İnsanın kucağına yatan, patileri sürekli yoğurma halinde olan.. Ne acılar çekiyor kim bilir. 2 gün sonra veterinere gideceğiz. Ona o kadar bağlandık ki.. Kötü haber alacağım diye içim gidiyor.
Onun yanından çıktıktan sonra kendi kedimin yanına gidiyorum. Bakıyorum şöyle dert ettiğim şeylere. Gözleri akmışta tüyleri lekelenmiş. Patisi soyulmuş. Yanımda yatmıyormuş artık koltukta yatıyormuş. Patilerine kum yapışıyormuş. Ayda kaç kilo alıyor? Ne kadar yaş mama vermeliymişim? Sanki dişlerinde bir şey var. Az mı mama yiyor sanki artık? Ne zaman kısırlaştırsam.. gibi sorular. Evet belki önemli şeylerde düşünüyorum. Ama günlerce dert ettiğim sürekli veterinerleri aradığım her muayene de şikayetlendiğim şeyler bunlarmıymış..
Gözyaşlarıma hakim olamıyorum..
Kendi canımızı bu kadar düşünürken onlara ne kadar kıymet veriyoruz? Belkide hiç. Masadan atladı diye içim gittiği kedim bir tarafta.. Onca hastalıkla çebelleşen ama sesi çıkmayan kedi bir tarafta.. İşte dünyanın adaleti böyle bir şey..