Korkumu Yenemiyorum...

Bende geçen gün düşündüm bunu. Herkes böyle midir biomiyorum ama bende böyleyim. Sürekli her yerini kontrol ediyorum, biraz fazla uyusa acaba hasta mı? Ateşi mi var diye kontrol etmeye koşuyorum. Deli gibi vitaminler sağlıklı ev yemek tarifleri mamalar araştırıyorum. Azıcık ortadan kaybolsa aklım çıkıyor gidebileceği yerler belli olduğu halde adını söyleye söyleye arıyorum evin içinde. Uyurken biraz sırtı ususun hemen battaniye yetiştiriyorum. Ve ben böyle sakindikca sürekli hasta oluyor o zaman da canımdan can gidiyor sanki. Dışarda uzun süre kalmam gerektiginde aklım sürekli onda işlerimi bitirip donsem diye dakika sayıyorum. Benim kedim, kimsesiz ve özellikle yalnız birakildigim, kendi sessizligimde boguldugum bir dönemde geldi hayatıma. Psikolojimi düzeltti, hayatımı düzene soktu. Bir hayvandan bir kediden çok daha başka benim için. Onu kaybettiğimi düşündüğümde bile nefesim kesiliyor. Rabbim hepimizin kuzusuna sağlıklı ömürler versin. Canları hiç yanmasın, koşturup oynasınlar inşallah.

Merak etmeyin aynısı bende de var hep aklıma geliyor arkadaşlarım canlarıma birşey olursa Allah korusun diye hep peşlerindeyim ben de birşeyler araştırıyorum ne yeseler iyi gelir içeriği nedir diye hep birşeyler soruyorum hep kontrol ediyorum sürekli tetikdeyim Allah hepsine uzun sağlıklı huzurlu mutlu ömürler versin sizlere de inşallah her beraber güzel yıllar geçirirsiniz inşallah 🤲☺️

Kaybetme duygusu herkeste vardır emin olun benimde arar ara aklıma geliyor fakat o düşünceyi hemen uzaklaştırıyorum kendimden. Hepimiz ölümlü varlıklarız bizide kedilerimizide bu son beklemekte o yüzden her anın tadını çıkarmalıyız. İki tane oğlum var “insan oğlan” 🥰 şimdi bir tanede kızım oldu “kedi kız” 😅 onlar hep sağlıklı olsun inşAllah “tabiki herkesinkide” her gün duacıyım, en iyi şeyleri yedirmek sevgi göstermek dünyanın en güzel uğraşısı.

Sizi çok çok iyi anlıyorum.Ben de aynı durumdayım ama artık psikolojimi kötü etkilediğini düşünüyorum. ve üstüne ne kadar çok titrersem o kadar hasta oluyo ve her günüm stres içinde geçiyor. bunu değiştirme çabası içindeyim. size de tavsiye ederim. onunla her anımızın tadını çıkarmaya çalışıyorum. elimden geldiğince doğru ve iyi bakmaya çalışıyorum. hastalığı vs sebebiyle stres olduğumda her ne kadar zor olsa da başka şeylerle kafamı dağıtmaya çalışıyorum. yoksa çok zor. mutlu anlarınızın keyfini çıkarın. elinizden geleni yapın ve oluruna bırakın. yapacak bir şey yok.
sağlıklı mutlu ve upuuzun hayatları olur umarım. :)))))

Emin olun aynı duyguları yaşıyoruz. Çünkü bizler onlara hayvan gözüyle değilde bir evlat bebek ailemizden bir birey olarak bakıyoruz. O yüzden de canımız yanıyor birey olacak korkusuyla.okadar alışıp seviyoruzki 1 saat ayrı dursam nasıl ne yapıyor yemek yedimi diye düşünüyorum..tüm patili canlarımıza Allah sağlıklı mutlu ömürler nasip etsin içinde sizinde yavrunuza uzun sağlıklı ömürler diliyorum

Bunları düşünerek anın güzelliğini kaçırmayın.. Tabii ki kaybetme korkusunu hepimiz yaşıyoruz, kimi insanlar bunu daha yoğun yaşayabilir bu da çok normal. Ancak şunu unutmamak gerek ki ona her an birey olacak iş gibi yaklaşarak onu bunaltıyor, kendinizide strese sokuyorsunuz. Bol bol oynayın mutluluğun, anın tadını çıkarın ve ilk fırsatta eğer imkanınız varsa yeni bir yavru sahiplenin. Olası bir kayıp yaşarsanız diğerinin varlığı ve sorumluluğu ile atlatmanız daha kolay olacaktır.
Tabii bunlar beni naçizane fikrim, umarım mutlu huzurlu sağlıklı ömrünüz olur..🥰

Tüyleri kadar uzun ömürleri olsun düşüncesi bile kötü

O korku çok kötü bişey insanın içini acıtıyor. Benim de içimi kemiriyor.O kadar alışıyoruz Kİ onlara sevgimizi bütün güzel duygularımızı paylaşıyoruz. Aile gibi evlat,kardeş oluyor o küçücük bedenleri. Allah hiç birinin acılı bi şekilde vefatın göstermesin çok zor çok🤲🏻🤲🏻

gercekten ayniyim sizinle. dunya kadar arkadasimiz da olsa hicbiri onlar kadar degerli olmuyor. annem babam diyor surekli baskalari bu kadar ilgilenmiyor kedileriyle cok takiyosun vs ama elimde degil. simbadan once de bir kopek sahiplenecektik, o ölmustu ayni gun genclik hastaligi ve kanli ishalden. sadece 40dk arabada vakit gecirdigim kopek icin en az 2 hafta agladim, hala da huznu devam ediyor. ayni seyleri simba ile yasadigimi dusunemiyorum bile. tek amacim butun omru boyunca ona layik bir aile olabilmek. boyle seyleri de dusunmemeye calisiyorum gercekten psikolojim bozuluyor cunku. siz de aynisini yapmaya calisin. hepimizin aklina geliyordur ama aklimiza geldiginde boyle seyleri dusunecegimize gecirdigimiz/gecirecegimiz guzel gunleri dusunmek daha iyi.

Bende sürekli düşünüyorum bunu maalesef bazen düşüncesinden bile istemsizce gözlerimden yaş geliyor her hastalanmasında ben daha kötü hastalanıyorum ona üzülmekten allahım hepsini korusun sağlıklı uzun ömrü olsun hepsinin

Inşallah ♡♡♡

Aynı korku hepimizde var , babacığımi toprağa verdiğimiz de fark ettim ki kendi canımız da dahil tüm sevdiğimiz canlar emanet ,sevdiklerimi kaybetme korkumu yönetmeyi öğrendim,onlarla çok zaman geçirmek her anın değerini bilmek,ve kabul etmek