Bahçemize annesi ve kardeşiyle birlikte gelen minicik bir yavruydu. Annesi ve kardeşi bahçe duvarının üzerindeki mamaları yerken bu kız bahçe duvarına atlayamıyordu, annesine miyavlayıp mama istiyordu. Daha çok küçük olduğu için bu durumu önce önemsemedik. 2 hafta sonra gibi poposunda sürekli kaka olduğunu ve arka ayaklarının altının parçalanmış olduğunu gördük. Mahalledeki vete gittik, ishal olmuş denildi. 3 hafta boyunca farklı farklı antibiyotiklerle ishali tedavi edilmeye çalışıldı. Ayaklarındaki yaralar için ise çamurda yürümüş, ondan olmuş ediler. 3 haftanın sonunda zor bela kızı oradaki klinikten alıp, donanımlı bir hayvan hastanesine gittik. Veterinerimiz iki dakikada koydu teşhisi; kısmı felç! Anal tepki yok, kuyrukta his yok, ayaklarının altında his yok, yürümesi bozuk, tüm bunlar yetmezmiş gibi bir de kronik kolit. Röntgendi, mrdı fln derken bir kötü haber daha aldık. Kırık olmadığı için tedavi şansı yok, omuriliğinde kistik yapı varmış. Peki dedik ne yapacağız? Nasıl yaşar bu çocuk dışarda? Yaşabildiği kadar yaşayacak sokakta başına gelecekler şunlar: koşup zıplayamadığı için köpek saldırısı veya araba kazasında ölecek en iyi ihtimalle. Kötü ihtimalde ise kakasını ve çişini kendi yapamadığı için yaralarının mikrop kapmasıyla yavaş yavaş enfeksiyondan ölecek. Dışarda bu şekilde ölmesindense uyutalım daha iyi olur denildi. eşimle ben bi cesaret evde bakacağız yaşayacağı kadar yaşasın dedik. ilk 5 ayımız çok zor geçti. kakasını tutamayan ve sürekli ishal olan bir kedi düşünün. evde duvarlardaki koltuklara, ayaklarımızdan, kıyafetlerimize kadar kaka içinde yaşadık. Önce yavaş yavaş ayağındaki yaraları iyileştirdik, sonra koliti için i/d mamaya geçerek ishali kontrol altına aldık. Sonrasında mesanesi boşaltmayı öğrendik. Tam 2 yıl geçti şimdi evin nazlı prensesi, en kıymetlimiz. Sabah akşam günde 2 kere kaka yaptırıyoruz. Çiş kısmı biraz daha zahmetli 3 saatte bir mesanesini boşaltmak gerekiyor. Eşimle aynı anda şehir dışına çıkmayı bırakın evden 4 saaten fazla uzak bile kalamıyoruz. Nöbetleşe gidip geliyoruz işe. Geceleri alarm kurup mesanesi boşaltıyoruz. Yine de arada hala ufak tefe kazalar yaşanıyor. Evdeki tüm halıları kaldırdık. Koltuklarımızın hepsini çıkarılabilir kılıflı koltuklarla değiştik. Evin her köşesinde temizlik bezleri her an hazır duruyor. Bazen günde 3 kere kılıf vs. yıkanıyor. Ayağındaki yaralar hala zaman zaman kanayabiliyor. Bazen eve girdiğimde kaka, çiş ve kanlı koltuklarla karşılaşabiliyorum. Bu durumu kabullenmem çok zor oldu. İlk 4 ay o kadar bunalmıştım ki her gece uyanıp evden kaçmayı planlıyordum. Felçli bir kedi bakmak gerçekten zor bir işmiş. Ancak şimdi geriye dönüp düşündüğümde diyorum ki hayatımızda aldığımız en güzel en doğru kararmış Miya'yı eve almak. Evde sağlıklı 3 kedimiz var. Hepsi en kıymetlimiz. Ama derler ya işte Miya bizim için eşitler arası birinci.
Bu arada bu süreçte bize yardımcı olan felçli kedi aile gönüllülerine ne kadar teşekkür etsem azdır. Her bunaldığımda, kafama bir şey takıldığında hızır gibi yetiştiler.

ben biraz şeffaf anlatacağım cunku o anki düşüncelerim ile şuanki ben arasında dağlar kadar fark var aslında hep kopekciydim kopegim olsun istiyordum gezdirmek ve mahalleliye korku salmak için oyle küçük ırklardan bahsetmiyorum istediğim kocaman asi siyah bir kopekti djjdjd halbuki kendim minyon biriyim yıllardır yalvarıp duruyorum ağlıyorum zırlıyorum yine ailem yüzümden sahiplenmiyorum o sırada bir giyim firmasında çalışıyorum ve işten ayrılıyorum ücretimi alamıyorum içeride birikmiş yüklü bir param kalıyor avukat yardımıyla falan hallediyoruz annem bir komşuya gidiyor ve yavrulamış kedileri görüyor bana anlatıyor iste cok güzeller minicikler diye içime bir kedi askı doğuyor başlıyorum kedi diye ağlamaya ama gerçekten ağlıyorum babam asla kabul etmiyor cunku güvercin bakıcısı kediyle kuş aynı yerde olmaz diyor, diyorum aynı yerde olmicak zaten senin kuşların terasta kedim evde olucak, ya bıktım alırsan al naparsan yap beş kuruş benden para çıkmaz diyor ve odanda bakarsın falan diyor birde ailemde cins hayvan asıklıgı var cins kedi cins kopek, olmuyor ama olacaksa cins olsun ne ise yarıyorsa babamıda ikna edince alacağım kedi cins diyorum halbuki tekir kadının evine kedileri görmeye gidiyorum bunu sana vericem diyor bir kedi icin tamam diyorum bana getiriyor heyecandan kediyi eve alıp geliyorum bi bakıyorum bana gösterdiği vericem dediği kedi ile verdiği kedi aynı değil başka kedi vermiş djjdkdkd kedi kedidir diyorum kabul ediyorum napiim geri verecek halim yok zaten cok zor ikna etmişim ilk başlarda odadan cıkmıcak diyordu ailem kedi icin, suan kedimiz bizimle beraber yemek masasına oturuyor tepemizden inmiyor iyi ki kediler karışmış ve ben iyi ki ağlayıp yalvarmışım ben kapımın önüne mama koyan biri bile değildim hayvan severdim ama onun aç olduklarını hiç bir zaman düşünmüyordum cok garip biriymişim ve cins kedi kopek algısı bende de vardı hatta ben kedimi sahiplendikten sonra babamın bir arkadaşının kızı kedisi ile bize geliyorlar veterinerden dönüyorlarmış kedisi cins simsiyah cok güzel ve parayla satın almış o an kendi sahiplendiğim kedimden utanmıştım benimki güzel değil diye cunku kedisini cok övmüştü ve benim kedim bana güzel gelmemişti her insan biraz böyledir şimdi asla öyle düşünmüyorum her kedi her insan özeldir güzeldir cunku ondan sadece bir tane var ve evlat olarak görünce herkesin kedisi kendine güzel allahım kediler icin sana teşekkür ederiz sahiplenme ve karakter gelişimim de bu şekilde sona eriyor