Merhaba arkadaşlar. Aslında sadece biraz konuşup içimi dökmek istiyorum. Daha önceki sorularımdan gören olmuştur iki hafta oldu doğum yapalı ve Hera için çok stresli bir süreçten geçiyoruz en başında bebeğe de tısladı 3-4 gün boyunca. Odasından çıkmadı yanıma gelmedi eşimin de yanına gitmedi ikimize de tavır aldı. Tabii bu süreçte biz kendisiyle bol bol konuşup ilgilenmeye çalıştık. Mama yemeyi bıraktı bir elimde mama bir elimde biberonla gezdim hala da toparlamaya çalışıyorum kendisini. Bebeği uyuttum onunla oyun oynarken yazıyorum şu an. Eşim ve ben böyle fiziksel ve psikolojik olarak yorucu bir süreçten geçerken üstüne eşimin anne ve babasının söyledikleriyle uğraşıyorum. Ben bu insanları ölene kadar anlamayacağım. Bebek geldi kediyi niye barınağa vermediniz sorusunu bile duydum. Kendileri memlekette ve buraya gelmelerini ben istemedim sırf kızımı daha fazla strese sokmasınlar diye. Gelirlerse uzun süre gitmeyecekler ve işin sonunda ben onları evden kovacağım buna eminim. Şimdilik geçiştirebildiğim kadar geçiştiriyorum gelmelerini. Ama sinirlerim o kadar bozuluyor ki… Hera sanki bizim kızımız değil öylesine aldık eve şimdi asıl evlat geldi o neden hala buradaymış. Kafa yapısına bakar mısınız? Siz çocuklarınızı niye barınağa vermediniz diye sormak istedim onlara. Yalnızca o benim evladım bu evden gitmeyecek burası onun evi diyebildim. Bir de bu insan zamanında gözümün önünde sokakta bir kediye tekme attı ve benimle tartıştı bu konuda. Ben bunları bile bile nasıl evime alayım bu insanları? Kılına zarar verseler öldürürüm sanırım gözüm görmez kimseyi. Benimle araları bozuldu şimdi. Umrumda değil saçma sapan konuşacaklarsa bozuk olalım daha iyi. Hera için dünyayı karşıma alırım onun doğurduğum çocuktan hiçbir farkı yok.
Doğru insanı seçebiliyoruz ama doğru aileyi seçemiyoruz. Eşim de rahatsız bu konudan. Ondan korktukları için ona söylemiyorlar böyle şeyleri. Umarım hep iyi insanlarla karşılaşırız içinde bir gram merhamet olan.
Allah sabır versin.
Evlat olduktan sonra, ben de eşimin ailesi değil ama yine yakınlardan kediyi atarsın atarsın, yok atmam atmam, atarsın atarsın tarzında konuşmalar bizde de yaşandı. Sinirlerim gerilmesine rağmen herhangi bir saygısızlık da yapamadım üstelik yeni evli olduğumdan yeni tanıdığım insanlara.. Fakat şunu söylemek isterdim, doğacak bebeğime de mi sen bakacaksın, kedime de mi sen bakacaksın. Yeri geliyor evcil hayvanlarımız bize insandan yakın, fakat onları ne kadar sevdiğimizi yabancı toplumlar evet ama bizim cahil toplumumuz hiçbir zaman anlamayacak. Yıpratmayın kendinizi, hep aynı. Bebeğiniz sağlıkla büyüsün inşallah, geçmiş olsun. Ben de hamileyim bebek bekliyorum inşallah, kedimi de onu da sağlıkla büyüyeceğim inşallah 💕
Lohusasınız, söylenen her şeye herkese kulağınızı kapatın ve çekirdek ailenizle bu yeni duygunun tadını çıkarın. Kediniz olmasaydı bile bu dönemde akıl veren yorum yapan eksik olmayacaktı. Eşiniz zaten sizle hemfikir ise onların söylediği uçup giden bir çift sözden ibaret. Annelik yolundan da geçmiş biri olarak söylüyorum. Çocuğunuz biraz büyüdüğünde ben bu saçma lafları niye umursamışım diyorsunuz. O yüzden umursamayın, çocuğunuza sağlıklı bir ömür evinize huzur dilerim 🌸
Ben bu siteyi keşfedene kadar benim gibi insanlar olduğunu bilmiyordum bile. Çevremdeki insanlar hep sizin bahsettiğiniz gibiler. Onlar asla anlayamıyor. Hayvanları eşya gibi görüyorlar. Bebek gibi bakıp büyüttüğüm, bir kez ağlatmadığım, hastalanınca ilaçlarla tedavi ettiğim 4 yaşındaki horozumu ben üniversitedeyken yediler bile. Sanki aç mı kaldınız yani neden yiyorsunuz benim çocuğumu? Hiçbir zararı yoktu bahçede duruyordu, çok akıllıydı. Kedilerime bir şey olunca koskoca adamlar ölüyor sen kedi için niye ağlayıp yas tutuyorsun diyorlar. Sürekli at gitsin kedileri ne gerek var diyorlar. Onların beyinlerindeki bir kısım sorunlu bence ama onlar hayvanseverleri sorunlu olarak görüyor. Normalde belki de selam bile vermeyeceğimiz insanlar akrabalar diye onlara katlanmak zorunda kalıyoruz. Ama herkes sizin gibi duyarlı değil. Benim ablam kedileri çok severdi, bebeği olunca hiç istemez oldu. Misafirliğe kalmaya gelince kedilerim yüzünden tartışma çıktı gece ses yapıyorlar diye, aileme kedilerim yüzünden bize gelemeyeceğini söylüyordu sürekli. Bebekten ziyade kendisi rahatsız oluyor, bebeği rahatsız eden bir şey yok. Bir de neymiş kediler halıda oynuyormuş bebek emekliyormuş. Sanki kedi ne taşıyacak çocuğa? Parazit tedavisi oluyorlar düzenli. Kedilerimin oynamasına bile izin vermiyorlardı. Onun çocuğu gece ağlayınca ben uyanıyorum ama sorun etmiyorum, benim kedim miyavlayınca ablam uyandı diye büyük sorun oluyor öyle mi? Bazı insanların tahammül sınırları çok düşük. Sonra ben net tavrımı korudum da bir şey diyemez oldu. Zaten kızı da kedi hastası, kedilere aşırı ilgisi var. Aslında çocuklar için hayvan sevgisine sahip olmak, ilgilenmek, mental sağlıklarına katkıda bulunuyor. Sadece hayvan için değil, insana da faydalı hayvan sevgisi. Siz de onların dilinden konuşun. Ben de istemiyorum ama vicdanım el vermiyor barınağa göndermeye falan deyin. Yoksa öyle insanlara laf anlatamazsınız. Ya tartışacak ya onlar gibi ruhsuz davranacaksınız. Ben artık öyle yapıyorum mecbur kaldığım anlayışsızlara.
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor
gönderiliyor...