Kedi beslemeye başladığım küçük yaşlarımdan beri gittikçe artan sorumluluklarla beraber gittikçe daha pimpirikli bir insana dönüştüm. Günlük olarak yediği mama miktarını dert ediniyor. Kakasının kıvamını sürekli kontrol ediyorum. Sadece bunlarla da kalmıyor bazen yatağa uzandığımda yanıma geliyor masum masum bakıyor o an aklıma gelen şey ise bu kadar masum bakıyor acaba bir sıkıntısı mi var oluyor keza sürekli kedim gözüme zayıf geliyor böyle yaşıtları gibi yuvarlak yüzlü bir kedi değil bu da ayrı kafama takılan bir konu nasıl kilo aldıracağımı düşünüyorum. Çünkü bakıyorum da sokakta beslediğim kedilerimin bile yüzü yuvarlak benim evdeki kedimin yüzü üçgen şekilde ve gözüme zayıf geliyor yetersiz kalan nedir diye bunu dert ediyorum. Benimle aynı durumda olanlar varsa ya da daha önce bu psikolojiyi yaşamış olan kisiler bana akıl verebilir mi?
Çünkü artık kendimden çok kedimi düşünür hâle geldim kaç gecedir kedim mır mır horlayarak uyurken ben bu düşünceler yüzünden uyuyamıyorum.
Yeni sahiplendiğim ikinci kedim neyse ki bunların tam tersi, iştahlı ve bulduğu her yerde uyur maşallah diyorum. O yüzden o beni bu kadar uğraştırmayacak gibi neyse ki. :)
Kedi sevmek guzel ama fazla abartmamakta yarar var. Kaliteli mama ve asilarini takip ediyorsaniz ki veterinerlerin soyledikleri tum asilari ( ve gunu gunune gerek yok ), uyuyorsaniz ve bazen yas mama ve cig besin seklinde besliyor ve gunluk tarayip ve sevip oksuyorsaniz daha daha fazlasina gerek yok. Yani saplanti haline getirneyin derim. Bol patili guzel gunler dilerim
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor
gönderiliyor...