Kızlarımı Çok Özlüyorum Ama Elimden Kayıp Gittiler...

Sokak kedileri beslerim ben, hem de yıllardır. Ne kediler geldi geçti ama iki tane kızım en eski kedimdi. Buraya geldiklerinde yavru değillerdi, tahmini en az 2 yaşlarındaydılar. Ben de yıllardır besledim, 6 yılı rahat geçmiştir. Yani bence en az 8-10 yaşındaydılar.

O iki kızım da aynı kaderi yaşadı. Her akşam yemek saatlerinde gelirlerdi, iki gün gelmediler, üçüncü gün hasta olarak geldiler. Ben de belediye barınağının veterinerine verdim. Geldiler aldılar. Kızlarım 4 ay kadar arayla aynı kaderi yaşadı. İkisi de elimden gitti.

İlk kızımı verdiğimde barınağa gidemedim, motorum yok diye. İkinci kızımı verdiğimin ertesi gün gittim ve oradaki doktor ile konuştum. Mikrop kapmış dedi. Ama o gün de motorum bozuldu, eve kadar 10 km kadar kendim getirdim motoru. Bir de dağ yoluydu... Yani araç yoksa gitmek kolay değil, varsa da benim motor ellilik, dayanmadı bozuldu. İşte ben de bir daha barınağa gidemedim.

İlk kızım sekiz ay geçti, ikinci kızım da 4 ay falan. İlk kızımın durumunu zaten bilmiyorum ama ikinci kızım yüzde 90 iyileşmiştir diye tahmin ediyorum, doktor kötü şey demedi. Her neyse işte ben bu kızlarımı sürekli düşünüyorum, kaç kere rüyalarıma girdiler, o kadar gerçekçi ki rüyalar...

Ne vardı yani o kadar uzağa, şehir dışına, dağ ve köy yollarına barınak yapmaya? İlk kızımı zaten görememiştim orada, ikinci kızım ise gittiğimde hasta kedilerin oradaydı. Ben onu göremedim, kapalı ve çitli yerdi ama çok seslendim, duymuştur ve tanımıştır muhakkak. Kedilerim ömrünü benim yanımda geçirdi, hem de uzun yıllar. İyice bağlanmıştım. İkinci kızım belki sesimi duyunca gittiği yerin şokunu atlatmıştır.

İlk kızımın gitmesiyle darbe yedim, ikinci kızımın gitmesiyle de artık kedi beslemeyi bıraktım. Hevesim kaçtı. Sadece yemek artıklarını ve su veriyorum. Zaten çok da kedim kalmadı. Hepsi yeniydi...