Arkadaslar kedimizi sahipenei cok olmadi annem babam kedinin tum sorumlulugunu almam karsiliginda alma sarti koymuslardi artik 3 hafta oldu sanirim korktugum gibi yapamayacagim altindan kalkamiyacagim bir sey degilmis fakat beni gercekten rahatsiz eden bir sorun var kedinin kakasi mamasi tuyu temizligi goz burun kulak temizligi taranmasi ile ben ilgileniyorum bir kucuk kardesim var 9 yasinda ona yapmamasi gereken seyleri soyluyorum sonraki gun okuldan geldigimde ogreniyorum ki yapmamasi gereken seyi yapmis kediye kiyafet giyilir mi diye soruyor bir onceki gun hayir eziyet olur diyorum ikinci gun giydiriyor giydirken ciziyor diye de annem bana kiziyor mamasini verme ben veririm diyorum kafalarina gore mama veriyorlar girip ciktigini, kapilari kapatin annemin alerjisi artmasin diye diyorum acik birakiyorlar sonra annem ben cok oksuruyorum diye bana kiziyor ozellikle mutfagin kapisini kapatin diyorum balkon hep acik oldugu icin acik birakiyorlar kediyi balkonda dolasirken buluyorum bunlari bunlari yapmayin istiyosan bunlari bunlari yap diyorum kedinin sorumlulugu sende diyorlar kedinin sorumlulugu bende ise dogrulari yanlislari ayirt edin diyorum hayir gecenin 2 sinde kedi tuvaletini yapti igrenc kokuyo temizle diye beni uyandirabiliyorlar ama ben kedinin gozunu sen temizleme kardesim hassas orasi dedikten hemen sonra kardesim ugrasiyor buna kizinca beni tehtid ediyorlar kedinin sorumlulugu sende bakamiyorsan gonderirim diye arkadaslar gercekten artik sinir krizi gecirmek uzereyim senin icin kedi aldik fedakarlik yaptik diye basa kakiyorlar ne dediklerimi yapiyorlar ne de yardimci oluyorlar tamam kardesim kucuk fakat dogru yanlis ne biliyor yanlisi yaptiginda ise ailem onu savunuyor kediye zarar verilirse ya diye korkuyorum
Ya böyle şeyleri duyduğumda çok kötü oluyorum. İnşallah kedinize bir zarar gelmeden bu dönemleri atlatırsınız.
Şunu söyleyeyim, biz de kedimi ilk aldığımda büyük kavgalar ettik ailemle. Maalesef ki herkesin fikirleri farklı oluyor ve ailen de olsalar senin dediğini kabul etmek istemiyorlar bazen. Bizim en büyük tartışmalarımız yemek konusunda olmuştu. Kediye sürekli bizim yediğimiz yemeklerden vermek istiyorlardı, vermeyin zararlı desem de inat gibi devam edip "sokaktaki kedilere bi şey olmuyor ya" diyorlardı. Bazı yiyeceklerin ev kedilerine zarar verdiğini, sokak kedilerinin daha dayanıklı olduğunu, ama dayanıklı olsalar bile ömürlerinin kısa olduğunu belki bin kere anlatmışımdır. Sen çok biliyorsun diyorlardi böyle dediğimde. Ben de kendim uydurmadığımı, okuyup araştırdığımı söylüyordum ama nafile.. Ev yemekleri vermediğim için, pahalı mama aldığım için, en ufak şeyde telaş yaptığım için, kedimi kucağıma aldığım için, kedim sürekli benim peşimden geldiği için laf ediyorlardı hep. Kediyi mutlu olalım, ona da iyi bir hayat sunalım diye almıştım ama evde sürekli bir bağırışma vardı. Hep böyle mi olacak diye oturup ağladığımı hatırlıyorum. Bir süre böyle devam etti, sonra veteriner kediye çok iyi baktığımı söyledi (neyse ki yanımda dayım vardı ve bunu aileme o soylemişti ) ve ondan sonra pahalı mama konusunda laf etmediler. Ardından İnternette evyemekleri verilmemesi gerektiği konusunda yazılar bulup onlara gönderdim ve "lütfen artık yemek konusunda karışmayın" dedim. Bunun ardından evyemekleri tartışması da bitti. Kediyi kendileri de çok sevmeye, oynayıp kucaklamaya başladıklarında kucağıma alıp öpmeme, simartmama laf etmeyi kestiler. Bir nevi her şey kendiliğinden oldu diyebilirim. 5 ay oldu ve Zamanla her şeyi kabullendiler. Ben de bir şey olduğunda sakince, güzel bir dille anlatıyorum ve veteriner böyle dedi diyorum, o zaman bir şey demiyorlar.
Benim avantajım çoğunlukla kedimin yanında olabilmem. Siz okula gittiğiniz için aklınızda kalıyordur, çok iyi anlıyorum. Ama elinizden geleni yapmışsınız. Kardeşiniz küçük olduğu için onu savunuyorlardır.
Bence oturup güzelce hepsiyle konuşmayı deneyin. Kardeşiniz yapma dediklerinizi inat olsun diye yapıyor olabilir. Siz de o zaman ona yapma demeyin. Gel birlikte yapalım, sen de bana yardımcı ol, tek başıma zorlanıyorum yardımın gerek gibisinden konuşarak ona nasıl yapıldığını öğretin. O ogrenirse böylece gözünüz arkada da kalmaz.
Balkon kapısının açık kalmasına gelirsek. Bizim evde kedinin oldugu odada asla cam actirmam. Kilitli tel taktirmayi dusunuyorum. Siz de bu konuda bence harçlıklarınızdan biriktirip ailenizin karşısına oturun ve ben para biriktirdim, sineklik yaptırmak istiyorum deyin diyebilecekseniz.
Açıkçası ben bir gün oturup ağladım ailemin karşısında. Biraz duygu sömürüsü gibi oldu ama olsun, beni anladılar sonuçta. "Ben mutlu olmak, hayattan zevk almak, stresimi atmak için kedi istedim, siz her şeyi bana zehir ediyorsunuz, mutlu olmamı istemiyor musunuz, o beni mutlu ediyo, ben onu severek mutlu ediyorum, biz halimizden memnunuz" gibisinden bir şeyler söyledim. Bunun ardından dırdırlarda büyük azalma oldu.
İnşallah sizin de sorunlarınız kısa sure içinde biter ve rahata kavuşursunuz. İnşallah kedinizi sağlıkla büyütürsünüz.
Allah yardımcınız olsun. Sizi pes ettirmeye çalışıyor olabilirler mi? Bana öyle geldi biraz. Yani hem sorumluluğu size verip hemde istemediğiniz şeyleri yapmaları üstelik sizin gözetiminizde olmayan şeyleri bile size yüklemeleri çelişkili geliyor. Öncelikle evde bir can yaşadığının farkına varmalılar. Size eziyet ettiklerini sanarken kediye eziyet ediyorlar bir gün onlar yüzünden başına bir şey gelirse vicdan azabından yaşayamazlar. Çocuk oyuncağı değil bu iş.
Aynı sorunları ben de yaşadım kedimi ilk eve getirdiğimde.Benimde 9 yaşında bir kardeşim var ve otizmli.Alışması biraz daha zor oldu bazen kuyruğunu çektiği oldu alışınca kucağından indirmeyip hayvanı daraldığı oldu ama bilmiyorum kaç milyon kez kendimi anlatmaya çalıştım.Ben lise son sınıfım üniversiteye hazırlanıyorum buna rağmen annem kedileri çok seviyor ama dokunamıyor diye tüm bakımı bende.Maması,tuvaleti aklınıza gelecek her işini ben hakediyorum.Ama gerçekten çok fazla sevdiğim için hiç zor gelmiyor.Annem kaç kez babaanneme vermekle tehtid etti ilk zamanlar ama hep bir şekilde kendimi kanıtlamaya çalıştım.Şu an hepsi kedinin üstüne titriyor.9 ay oldu hepsi artık benimsedi.Çok zorlu bir süreç sabahlara kadar ağladığımı hatırlıyorum nasıl yoluna sokup kediyi evde tutucam diye ama bir süre sonra gerçekten alışıyorlar.Allah hem kolaylık hem sabır versin diyorum :) ailenizle sürekli konuşmanız gerek
Herkesin yorumunda kendi yaşantımdan bişeyler gördüm.Sabredin @Veranifer yüzde yüz bir kabullenme olmasada kabullenecekler.Kedimi sokaktan sahiplenip eve getirdiğim sıralar kedileri çok seven babam bile iğrenerek bakıyordu.Gözleri iltihaplı,kulakları mantarlı,pis ve pireli diye.Şuan tertemiz bir ev kedisi ve evin göz bebeği.Aşmam gereken bir kaç sorun daha kaldı.Sonra rahata ericem inşallah.
Kediniz sizin konuşduklarınızı tartışmalarınızı ve tehditlerinizi hissediyordur bence kediniz üzülmeden onu sahiplendirin
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor
gönderiliyor...