Size Zor Üzücü Bir Soru Soracağım.

siz onu sahiplenmeseydiniz muhtemelen en fazla bir iki yıl yaşayabilecek bir kediye evinizi açtınız sıcak bir yuvası oldu bunu düşününce o kötü hisler gidiyor :)

Kedilerini kaybetmekten, acılarını görmekten delirme noktasına gelip her seferinde hayatı biraz daha kötüye giden biri olarak ben de eskiden öyle düşünürdüm ama yaşlanmadan ölmeleri daha beter. En son vefat eden kedim o kadar bebek yüzlüydü ki, onlarca kedi baktık, en bebek yüzlüsüydü, hep yaşlanınca yüzü olgunlaşacak mı diyordum ama göremedik. Bayağı yaşlanmaya başlayan kedimiz vardı, çok yaşlı kedilerin gözleri falan kötü oluyormuş, biz ne yapacağız diyordum ama onun da o yıllarını göremedik, gitti. Bazen kedilerime acaba kaç yıl yaşayacaksın diyorum, sonra şakasına onun ağzından "Kimin kimden önce öleceği belli olmaz sen kendine bak" dedirtiyorum. 😅 Ölümün son olmadığını düşünürseniz aslında hiç kötü bir şey değil. Sanki hep varlar gibi geliyor artık bana. Evden dışarı çıktığınızda kediniz sizi evde bekler ya, yine kediniz bir yerde duruyor, sadece siz göremiyorsunuz. Geçen marketin önünde, baharda vefat eden kedimin birebir ikizini gördüm, gözleri, bakışı... Belki akrabasıdır sokaktan sahiplendiğim için, sanki o, ağlamaya başladım. O kadar özlemişim ki, sanki onu görmüş gibi oldum. Bir türkü var ya ölüm olsaydı ayrılık olmasaydı diye, gerçekten ölüm hepimize, ayrı kalmak zor olanı. Kötü gün gelene kadar mutlu günlerin tadını çıkarın, yoksa bu hayatta psikolojik olarak sağlam kalmak çok zor. Bazen, annem de 60'ı geçtiği için özellikle geceleri çok üzülüyorum. Ama herkes gidecek bir gün, kendimiz için elimizden bir şey gelmiyorken başkasına yardımımız olmaz. O yüzden az düşünmek daha iyi. Aklınıza gelince konuyu değiştirip başka şey düşünün 😊

Ben de sahipleneli 1 yıl oldu bazen aklıma geliyo ağlıyorum başa çıkılmıyo valla

Birkaç gündür benim de aklımda. Kuşum gözlerimin önünde öldüğünde psikolojim bozulmuştu birazcık. Ağlamadan duramadım, kedime de çok bağlandım, Ne yapacak hiç bilmiyorum

bu mantıkla düşünürsek çocuk sahibi olmaya da gerek yok, çocuklarımız da bir gün ölecek, hepimiz bir gün öleceğiz hem zaten kedilerimizin yaşlandığını görecek kadar yaşayacakmıyız öyle bir garanti mi var ?
ben tam tersi olarak düşünüyorum kedilerim yaşlansın ölsün sonra ben öleyim, kedilerimi çok seviyorum onlarda beni seviyor onlardan önce ölürsem kötü olur diye düşünüyorum. birde sokakta baktıklarım var.
bakış açısına göre değişir bu durum ve hepimizin ayrı psikolojisi var sonuç olarak her ne kadar farklı düşüncelerimiz olsada işin özünde hayvan sevgisi var.

4,5 aylıktı şimdi 5 yaşında. Yaşına göre MaşaAllah çok sağlıklı ama eski şımarıklığı kalmadı.Arada eski videolarını izledikçe ya da yaşlandığını düşündükçe ağlıyorum ama sonra neden o yaşarken anın tadını çıkarmıyoruz hem kimin ne olacağı belli olmaz deyip onunla oyun oynuyorum. Çünkü şimdi onu mutlu etme beraber vakit geçirme zamanı, yas zamanı değil , boş boş yas tutarak anımızı çalmamaliyim deyip toparlaniyorum. 5 yıldır her seferinde...

Evet ölüm acı... Ama gerçek...

Ölümün acısı ve korkusu yüzünden yaşamın güzelliklerini kaçırmayın. Çünkü bu yapabileceğiniz birşey. Değiştirebileceğiniz bir şey. Ama ölüm acısını düşünmek hiçbirşeyi değiştirmeyecek.

Yorumlarınız için tek tek teşekkür ederim arkadaşlar, ben de sizler gibi hassas kalpli bir insanım ve ne kadar olumlu açıdan baksam da ben de majör depresyonumda psikolojik olarak kedime bakmanın beni de onu da iyi bir sorumluluk olacağını düşündüğüm için sahiplendim. Kedimin yaşlanınca daha az hareket etmesi vs ne bilim hala çok dayanılmaz geliyor, bu benim psikolojimin durumundan da çok düşünüyorum. Ama çok güzel nüanslar yakaladım yazdıklarınızdan. Teşekkür ederim.