Belki Linç Yerim Ama Soracağım.

Ben şahsen hiç böyle bir duygu yaşamadım aksine kedimi görür görmez ona asık oldum yanından hiç ayrılmak istemiyordum bazen zor geliyor gece 4 -5 gibi beni uyandırıyor ama hiçbir zaman ona sevgim azalmadı ve acaba hata mı yaptım demedim hatta artık kedim benden bıktı sürekli yanındayım bazen benimki de bana anormal geliyor bu kadar çok sevmem normal mi acaba

Çocuk yapan insanlar da bazen keşke evlenmeseydim, çocuklar olmasaydı şimdi daha rahat ederdim falan diyor. İnsanlık hali. Çoğu kedimde yaşadığım bir şey var, bazı yavrulara kanım ısınmıyor ama sokakta öleceklerini bildiğim için mecburen bakıyorum. 1 yaşına kadar belki yük gibi geliyorlar ama o kedi 2'yi 3'ü geçince aranızdaki bağ o kadar kuvvetli oluyor ki, kendisi de olgunlaşıyor ve sizinle iletişimi kuvvetleniyor, Türkçeyi de sökmeye başlıyor, evladınız gibi oluyor, iyi ki var diyorsunuz. Siz böyle düşündüğünüze göre kedinizle aranızdaki bağ tam oluşmamış, ne kadar size bağlı olduğunu söyleseniz de demek ki siz ona tam olarak bağlı değilsiniz. Zamanla bu değişecektir. En son büyüttüğüm iki yavrudan biri ile bağımız o kadar kuvvetliydi ki, sürekli kucağımdaydı, sürekli sarılır, usluydı hiç sorun çıkarmazdı, diğer yavrum ise sürekli bağırır, geveze, memnunsuz, yabani, hiç sevilmez. O uslu olan kedim vefat etti. Şimdi bu kalanı çok sevmiyorum ama biliyorum ki bundan bir yıl sonra asla böyle olmayacak, birbirimize olan bağımız çok gelişecek. Yetişkinken sahiplendiğim bir kedim var, onu da fazla sevemiyorum mesela ama hayvan bize alıştı, eve alıştı, bir düzeni var, beni görünce koşar sarılır, sevgiliyle mırnavlar. Yani kimse bir kediye bakıyor diye onun için deli olmak zorunda değil. Yine insanlardan örnek vermek gerekirse bazı kardeşler evet kardeştirler ama öyleler diye sürekli canım kardeşim diye sarılmazlar değil mi, sadece aralarında bir bağ olduğunu bilirler ve özlerinde birbirlerini sevdiklerini hissederler. Siz de yeri gelir kedinizden bıkabilirsiniz, beni bir rahat bırak diyebilirsiniz, merak etmeyin kedi 3-4 yaşına geldiğinde Allah'a her gün şükür edeceksiniz varlığı için. Yine de bu süreçte kedinizi fırsat bulduğunuzda sevin, ilgi gösterin ki bağınız gelişmeye devam etsin.

Şunu da söyleyeyim, bazı kedilerime de doğuşlarından itibaren bağlıydım. Bu o zamanki psikolojinizle de ilgili olabilir, kedi ile sizin aranızdaki enerji aynı olabilir, kedi sizle ilgilenmese bile her haline yanıp tutuşabilirsiniz. Sizin eskiden seviyordum şimdi pek sevemiyorum demeniz o zamanlar yavru olmasıyla, eve yeni gelmesiyle sizdeki oluşturduğu hevesle ilgili olabilir. Böyle bir durumda o kedi sizin vazgeçilmeziniz olmayabilir ama sizin de farkında olduğunuz gibi artık onun sorumluluğunu taşımak zorundasınız. Yine de dediğim gibi zamanla bağınız derinleşecektir. Belki onunla her gün ilgilenmenin, onu her gün görmenin getirdiği alışkanlık nedenli olabilir ama mutlaka eskisinden güçlü bir sevgi oluşur.

Yorumlarınız için teşekkür ederim. Sanırım kafamda ona deli olacağım onu her gördüğümde aşkla bakacağım gibi düşünüyordum. Çok toyca. Kedimi sürekli öpüp seviyorum beraber uyuyoruz ağzını bile öptüğümde ya da uykusunda hiç uyanmaz bile. Belki kafamda bu ilişkiyi çok büyütüyorum. Sanırım pamuğu sahiplendiğimde bir sorumluluk sahibi olacağımı biliyordum ama bir çocuk gibi insan gibi adeta sorumluluk gerektireceğinin tam farkında değildim. Sanki yeni anne olmuş biri gibi ben bu çocuğu doğurdum ama hayatıma sekte mi vurdum? Her şeyimi ona göre ayarlamam gerek, masrafları olacak bazen artacak gibi gerçekler endişelendirdi beni. Ama en azından şu bilinçle sahibim hayvan sahiplenmek bir oyuncak işi değil, ben bunu yaptım ve artık ailenin bir üyesi. Sevgimden şüphe duymak bile kendimi suçlu hissettiriyor. Ama bir canı kötü hayttan kurtarmış olmak ona mutlu bir hayat yaşatmak büyük bir iyilik. Zamanla aramızdaki bağın da güçleneceğini düşünüyorum.

Yorumlarınız için teşekkür ederim. Sanırım kafamda ona deli olacağım onu her gördüğümde aşkla bakacağım gibi düşünüyordum. Çok toyca. Kedimi sürekli öpüp seviyorum beraber uyuyoruz ağzını bile öptüğümde ya da uykusunda hiç uyanmaz bile. Belki kafamda bu ilişkiyi çok büyütüyorum. Sanırım pamuğu sahiplendiğimde bir sorumluluk sahibi olacağımı biliyordum ama bir çocuk gibi insan gibi adeta sorumluluk gerektireceğinin tam farkında değildim. Sanki yeni anne olmuş biri gibi ben bu çocuğu doğurdum ama hayatıma sekte mi vurdum? Her şeyimi ona göre ayarlamam gerek, masrafları olacak bazen artacak gibi gerçekler endişelendirdi beni. Ama en azından şu bilinçle sahibim hayvan sahiplenmek bir oyuncak işi değil, ben bunu yaptım ve artık ailenin bir üyesi. Sevgimden şüphe duymak bile kendimi suçlu hissettiriyor. Ama bir canı kötü hayttan kurtarmış olmak ona mutlu bir hayat yaşatmak büyük bir iyilik. Zamanla aramızdaki bağın da güçleneceğini düşünüyorum.

Ben bu duyguyu bahçemde ki bi kedi için hissediyordum kendi yavruları da dahil bütün yavrulara saldırırdı ben sadece onu seveyim sadece ona mama vereyim istiyordu bahçede bulunan düzeni bozmuştu kaos getirmişti resmen şimdi yavruları kayboldu kendisi ortada yok gözlerim onu arıyor başına birşey gelmiş olabileceğinden korkuyorum ister istemez onu kabullenmiş ve bağlanmışım çok özlüyorum onu

hayır çünkü onlara bu tarz insani duygular ile yaklaşmadım hiç. başta yardıma muhtaç olan bir canlıya el uzatmak gibi, hayatına dokunmak gibi... aradaki bağ zaten zamanla oluşuyor.

Ben sizin gibi bir duygu yaşamadım. Ve cesura sevgi ile bağlıyım. Ama sizi anlayabiliyorum. Bazen hayatımızda boşluklar olabiliyor. Inanın en sağdık dostlarımız kedilerimiz ve diger evcil hayvanlarimiz oluyor. Benim sadece kedim var, ama digerleri icinde yaziyorum. Hangi hayvanı severseniz sevin size iyi gelecektir.