Acil Bir Soru Değil, Yine İçimi Döküyorum

Akıl sağlığımı korumak için geçici olarak evden gitmem gerek ve kedimi de yanıma almaya karar verdim.
Tek yaşıyorum ve daha önce kedimle ilgilenemiyormuş gibi hissettiğimi anlattığım bir sorum vardı, orada içimi dökmüştüm. Evde çok duramama sebeplerimden biri de ailemle alakalıydı, bundan bahsetmemiştim. Tek yaşamama rağmen evime girip çıkabiliyordu annem, ki bazen kedime de bakıyordu gerektiği durumlarda ama bu çok ufak bir avantaj aslında çünkü artık bazı şeylere dayanamıyorum ve geçici süreliğine evden ayrılmam gerek, belki bir iki hafta kadar, yoksa kafayı yiyeceğim.
Yokluğumda o eve girip de kedimle ilgilenecek hiç ama hiç kimse yok, aileme yine bırakamam çünkü hem aramız şu an iyi değil hem de kedim yine yalnız kalacak büyük oranda. Ama benim de uzaklaşmam gerek, bu durumda tek çare kedimi de yanıma almak zorundayım.
Bir saat sonra eşyalarımızı toplayıp arkadaşlarımın evine gideceğim ve inanılmaz stresliyim, sürekli ağlıyorum. Geçen sene de bir hafta kadar bir arkadaşımın evinde kalmıştık ama bu sefer farklı geliyor nedense. Napacağımı bilmiyorum, tek başıma olsam bu kadar korkmam ama bir canlının sorumluluğunu taşımak beni endişelendiriyor. Yaşadığım evden ciddi anlamda nefret ediyorum, belli sebeplerden kalmak zorundayım ama bu sebepler de benim yüzümden değil, hani ailemin tercihleriyle alakalı diyelim. Bu yüzden de ekstra zoruma gidiyor ve son bir senedir bu evde kalmam için tek sebebim kedimdi. Ama artık gerçekten dayanamıyorum, ev -1. katta, yağmur yağınca resmen duvarlardan su sızıyor, duvarlar dökülüyor, küflü, güneş desen almıyor çünkü pencerelerim ufacık ve evin tepesinde. Ev sahipleri deseniz hayvan muamelesi yapıyorlar ve taşınamıyorum da başka sebeplerden dolayı. Böyle geçici uzaklaşarak çözüm bulmaya çalışıyorum ama benim kafam yerine gelecek diye kedime istemeden de olsa zarar verecek olmaktan korkuyorum sanırım.