Arkadaşlar merhaba bugün üzücü bir soru soracağım. Sütü sahiplendiğim günden beri yaşadığı onca sağlık sorunundan sonra acaba başka bir ailesi olsa daha mutlu ve sağlıklı olur muydu başkaları daha iyi bkr mıydı diye hep sorguladım. Belki cevabı evet veya hayır fakat beni hiçbir güç sütten ayıramazdı. Fakat hayat şartları bizi artık ayırıyor. Üniversiteyi şehir dışında okuyacağım bir kaç ay sonra da gidiyorum. İsteğim bir eve çıkıp sütle beraber yaşamaktı üniversite de fakat aile faktörleri ne yazıkki engel oldu. Ev değil yurt son kararları bir takım aile problemlerinden dolayı yani ben itiraz ediyorum fakat edince de üni okuma şansımı kaybediyorum boyun eğmekten başka hiçbir çarem yok. Sütü ailemin yanına bırakabilirim ama bilenler biliyordur ki süt gerçekten ilgiye ihtiyacı olan bir kedi.Zaten yeterince sağlık sorunu var ona birinin devamlı bakması gerek bir sorun var mı her şeu normal mi diye. Nefes alışındaki en ufak bir detay büyük sıkıntı demek onun için (organları ciğerlerini sıkıştırıyor ve ciperşerinde sıvı var) sindirim problemleri yaşıyor çoook uzun zamandır ya ishal ya kanlı ishal ya kabız hep böyle sorunları oluyor. Geçen hafta ishaldi sanırım şimdi kabız dünden beri dışkılamıyor. Her neyse demek istediğim devamlı sağlık problemleri olan bir kedi ona birinin iyi bakması gerek ve bunu yapacak en son kişi benim umursamaz ilgisiz ailem. Evde kimse onun suratına bile bakmıyor birde senelerce onlara emanet etmek hayatımın en büyük kabusu. Ya evde bunlara bırakacağım ya da sütü başka bir aileye sahiplendireceğim. Sahiplendireceğim aile iyi mi kötü mi anlamak çok güç biliyorum ama şu durumda başka çarem yok gibi. Yurtlara kedi almıyorlar alsalardı bile ben onu tek bir odaya kapatacak kadar vicdansız değilim. Evde aileme mi emanet etmeliyim başka bir aileye mi sahiplendirmeliyim. Ve hayvan kabul eden yurt var mı biliyor musunuz :(
Hangi şehirde okuyacaksınız?
Benim de babam ölmek ğzere olan 3-4 günlük yavruyu umursamamıştı. Hatta üzüldüğüm için kızmıştı. Ancak eve çıkarsan da tüm gün evde tek başına yine endişe edersin. Ne kadar diretsen de kabul ettirmek sanıldığı kadar kolay olamıyor maalesef. Aileden aileye değişiyor belki de iyi birini bulursunuz ve alışana kadar yanına gidersiniz. Belki üniversite bittikten sonra kendi evine çıktığında sen ve kedin tekrar bir araya gelirsiniz. Umarım her şey gönlünce olur ve işler yoluna girer.
Benim ailemde maalesef hayvanlara duyduğum sevgi şevkat ve merhamettimden rahatsız. Bazı geceler sokakta kedi kurtarmak için ordsn oraya koşturup destek yardım bulabilmek için eve babamdan bir saat falan geç dönüyorum işitmediğim hakaret kalmıyor. Aileleri ve düşüncelerini değiştirmek çok zordur. Ne kadar diretirseniz sizin aleyhinize olur. Eve zaten tek çıkacak kadar maddi gücümüz yok eve çıksaydık en azından hep gözümün önünde olurdu. Umarım ama umarım ayrılmak zorunda kalmayız ayrılsakta hayat bize güler ve yeniden bir araya geliriz güzel kızımla
İstanbul ya da Ankara’da okuyacağım hangisi tutarsa
Aileniz öyleyse kesinlikle onlarla bırakmayın zaten:( Şuan ev almanın ne kadar zor ne kadar güç gerektiren bir şey olduğunu biliyoruz sizin eve çıkamamanız maddi değil de manevi sebeplerden söylediğiniz gibi. Geçici olarak sahiplendirseniz iyi bir aileye? Yurtların kabul etmeme olasılığı çok yüksek çünkü. Bu konuda çok katılar:/
Zamanında ensesinden tutup şırıngayla çok ilaç verdiğimiz için enseyi tuttuğumuz anda kıvranıyor taklalar atıyor kafası dönüyor resmen kaçmak için vb üstelik enseden tutup kutuya dik sokmaya çalıştığımızda arka ayaklar ile kutunun kapılarına tutunuyor tırnaklarını aradaki deliklere sokuyor ki onu ittirsekte sokamayalım. Anlayacağınız baya zor götürmek. Ve endişem burda kalırsa hem ailemin bakamaması hemde beni unutması :( ayda bir kere gelmeye çalışırım haftasonları 2 günlüğüne ama biz o bebekken evimize geldiğinden beri aynı yatakta yatıyoruz aynı tabaktan yemek yiyoruz yani günün tamamını beraber bir şeyler yaparak geçiriyoruz. Ve ben evde yokken annem devamlı koridorda veya sokak kapısı önünde acı acı miyavladığını söyler. Hatta oyuncaklarını sokak kapısının önüne götürüp çığlık atıyormuş yani sanki bir yerlerini kesiyorlar gibi bağırıyormuş. Tabi bunların hepsi ben yokken oluyor evde. Ben gelince de ordsn oraya koşturmaya başlıyor deli gibi çok mutlu oluyor. Benim yokluğum onun içinde çok büyük stres olacak gibi. Yatakta artık tek yatacak kimse onunla oyun oynamayacak kimse onunla ilgilenmeyecek falan falan. Ama bir şekilde bir şeyler yapmak zorundayım :(
Üzerimde otorite kuracakları bir yurta verecekler zaten yurda geç gidemeyeceğim geç gittiğim halde ailemi arayacakları ya da ailemin arayıp devamlı beni soracakları bir yer. Sıkı özel yurtlardan herhangi birine vermek istiyorlar. Zaten şehirdışında okumamı hiç istemiyorlar sıralamam iyi geldiği için ben okumak istiyorum şehirdışı kazanırsam okutmayız diyorlar en başından beri şimdi de olursa bir talihsizlik kazandın diyelim böyle böyle bir yurda gidersin tek şart bu diyorlar. Yani hiç okuyamazsından yurtta okuyabilirsine getirdiler. Daha ne kadar zorlayabilriim bilmiyorum. Beni dinlemiyorlar konu kapanmıştır diyip kestirip atıyorlar. Yani kışın kapı pencere balkon daha az açılıyor tabiki ama açılıyor sonuçta. Bu kış kaç kez sütü balkon duvarlarının tepesinde yakaladım ailemin dikkatsizliğinden dolayı. Ve tek endişem hasta olması ben yokken. Kimse kılını kıpırdstıp bin çaba veterinere götürmek için uğraşamaz. Veterinere götürmeyi bırakın hasta olduğunu bile anlamazlar. Ben aradığımda da ne halde diye bakmadıkları için iyi iyi bir sıkıntısı yok derler sanırım. Kafam kazan gibi oldu düşünmekten. Kedimi kabul edecek yurt bulmam lazım ama bulamıyorum :(
Hem ailenizin kabul edebilecegi ( okadar sıkı olan) hem de evcil hayvan kabul edecek bir yurt maalesef ki bulamazsiniz.
Önceden de garsonluk bulaşıkçılık vs yaptığım için üniversitede ucunda kendi hayatımı kurmak varsa dünden razıyım çalışmaya asla gocunmam. Fakat şimdi eve çıkacak param durumum da olsa dahi yine de izin vermezler. Çünkü yurda 10-18 bin arası bir miktar verecekler ben o miktara tek başıma eve bile çıkabilirim ama anlamıyorlar. Söylediklerinize o kadar katılıyorum ki. Ne giriş çıkış saati ne ailenin yanında kalma ne okula gitme vb insanın aklında varsa iyi kötğ bir şey onu her koşulda olurss olsun yapar. Dersi de Eker akşam gidip bir barda içeceğine sabah gidip içer yani akşam yapacağı her şeyi sabahta yapar yalanda söyler oyalarda... ama maalesef bazı kafa yapılarını değiştiremiyoruz. Böyle okuyunca sanki benim ailem dinci gibi bir izlenim oluşuyor olabilir kafanızda ama alakaları yoktur dindar değillerdir yani sadece bir takım kuralları yerine getirirler domuz eti yememek gibi. Bu sadece kafa yapısıyla ilgili. Ve birini eğitmek çok zor ne yazıkki. Ssnırım en doğru şey ilk önce itiraz etmeden yurda çıkıp kendime ailemin de güvenebileceği özellikle okuldan ev arkadaşları bulmak. Bu şekilde belki ikna olup kedimi yanıma gönderirler. Ya da olay rest çekme noktasına gelecek bilmiyorum. Ne eğitimim ne kedim ikisinden de vazgeçmek istemiyorum.
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor
gönderiliyor...