Ocak ayının başında eşim ve kedim ile beraber il değiştirdik. Ocak ortası gibi bir gözünde tepkisizlik (Anizokori) farkettik. Aynı gün veterinere gittik. 2 gün boyunca serum verildi ama düzelme olmadı. Ardından bizi fakültedeki hocalarına yönlendirdi. Neredeyse 1.5 ay boyunca her hafta bir günümüzü fakültede geçirdik. Her hafta kan alındı tahliller yapıldı hiçbir sonuç çıkmadı. Ta ki Mart ortası gibi idrar tutamamaya başladı ve iyice zayıflamıştı. Bu olaylardan 1-2 gün sonraya Cuma gününe randevu verilmişti. Gözünden örnek alınacaktı ama o gün karnını ellediklerinde bir kitle farkettiler. Böbrek lenfoması teşhisi konulmuştu 1.5 ayın sonunda. Ve neredeyse son evredeydi. Cumartesi günü böbrek değerleri için serum vermek için gittiği veterinerde ağırlaştığı için aradılar. Hemen alıp fakülte aciline götürdük. oksijenli tedavi yaptılar ve 1 gün boyunca küvezde kaldı oksijen tedavisi için. Pazar günü saat 12 sularında bizimle ilgilenen doktor geldi. Küvezden çıkardı sedyeye koydu. Canım oğlum çok zor nefes alıyordu. Onun acısı ile ben ve eşim de acı çekiyorduk. Daha fazla acı çeksin istemediğimiz için doktor istersek uyutabileceğini söyledi. Oğlum 2-3 gün içimde elimden kayıp gitti. Ben sadece bir gözünü kaybeder, bizimle beraber yaşamaya devam eder dediğim oğlumu Pazar günü toprağa verdim. Elimden hiçbir şey gelmedi. Tüm maddi ve manevi tüm desteği sağlamama rağmen olmadı. Beceremedik. Canım çok yanıyor. Benim için kedi değil, bir evlat gibiydi. 4 yaşında sahiplendim ama sadece 2 sene benimle kalabildi. Çok erken gitti benim güzel oğlum. Bu acı nasıl geçecek bilen var mı?
Acınızı anlıyorum, çok zor. aynı durumda olsam ne yapardım bilmiyorum.
ancak daha fazla acı çekmesin diye "uyutma" durumu bana çok ilginç geliyor... bana zaten acılı bir insana bunu söyleme zamanı değil diye kızabilirsiniz ama farkındaysanız uyutma terimini kullanınca acıyı dindirme amaçlı bir yöntem olarak görülse de aynı terimi gerçek anlamıyla kullanınca bir anda etikliğini yitiriyor. o zaman beni daha iyi anlarsınız.
o yatakta yatan anne babanımız, evladımız olsa daha fazla acı çekmesin diye yaşamına son verdirtmeyiz mesela. önce bir tedaviye başlasaydınız tedaviye yanıt veriyor mu baksaydınız keşke yaşı da henüz gençmiş belki daha iyi olabilirdi. ne yapabilirim sorusuna gelince de siz zaten daha fazla acı çekmemek için ve bu belirsizliği (tedaviye yanıt verip vermeyeceği belirsizliği.) bir an önce bitirmek için hayatını sonlandırmışsınız. şimdi duygularınızı kabullenmek ve yasını tutmak gerekir. kendinize zaman tanıyın. onlar her ne kadar dışarıdan hiç evcil hayvan sahiplenmemiş biri tarafından anlaşılmasa da zamanla ailemizin birer üyesi haline geliyorlar... ve bu süreçte yas çok doğal bir süreç. siz elinizden geleni yapmışsınız kendinizce. her ölüm ve kayıpta olduğu gibi zamanla acı geçmese de hafifliyor işte, ya da ister istemez alışıyor insan. yerinizde olsam bu süreçte sokak hayvanlarıyla daha fazla ilgilenerek kendimi oyalardım daha huzurlu hissettireceğini düşünüyorum bunu yapmanın. hem belki gidenin hatırası kalanlar için bir şans doğurur. başınız sağ olsun.
Uyutmak hayatımın en zor kararı oldu. Çünkü 4. Evde de nefes alamıyordu. Nefes alırken sürekli öğürme ve acı çekerek bağırıyordu. O sesi hala aklımda. Normalde hiç ses çıkarmayan oğlum nefes almak için bağırdığını gördüm. Belki uyutmak yanlıştı ama o günü çıkarma ihtimali yok denecek kadar azdı.
Cumartesi günü oksijene yatırıldı. O gün hastanede kaldı. Pazar gününe kadar oksijen desteği verildi. Pazar günü çok daha kötü durumdaydı. Küvezden çıkarıldığında oturamadı hatta yatarken sürekli nefes almak için inledi. Pazar günü bir tık daha iyileşmiş olsaydı keşke o zaman belki şuan kemoterapi görüyor olup iyileşme sürecini düşünürdüm. 😭😭😭
Allah sabır versin çok zor
Başınız sağolsun çok üzüldüm
Allah sabırlar versin çok acı 😔
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor
gönderiliyor...