Bulutum can dostum yoldaşım hayata gözlerini yumdu. 1 hafta oldu. Toparlanamıyorum. Çok erken gitti. Bugün doğum günüydü ama göremedi. 2 yaşını göremeden gitti. İyileşeceğine çok inanmıştım. 1 hafta yoğun bakımda kaldı ama yinede kaybettim onu. Arkadaşlar nasıl geçiyor nasıl atlatıyorsunuz. Yaşayan varsa lütfen bi fikir versin. 2 kedim daha var onlar da yokluğunu hissediyor. Yavru kedim sürekli onunla yatar uyurdu 1 haftadir sanki her yerde miyavlayıp onu arıyor ne yapacağımı bilmiyorum..
Başınız sağ olsun 💔
Başınız sağolsun çok üzüldüm 😔 ne hastalığı vardı? 😔
Teşekkür ederim. Hastalığı ne hala bilmiyoruz. Biyokimyası Hemogramı Röntgenleri hep temiz çıktı ama bir çeşit nöbet geçirdi. Nörolojik bi durumda MR çektirecektik ancak kaybettim onu. Çok zor birşeymiş ne olduğunu bilmemek çok zor.
Bazen hafızamızın çok iyi olmamasının bizim için bir lütuf olduğuna inanıyorum. Tamam asla unutamayız ama aylar, yıllar geçtikçe hafıza bulanıyor ve kedinizin öldüğünü sürekli hatırlatmaz hale geliyor. Atlatma diye bir şey yok bence, sadece alışma var. Artık bir yaranız oluyor ve bazen kabuk bağlıyor bazen kanıyor ama onu öyle kabul ediyorsunuz. Zamanla mutlaka daha iyi hale geliyor. Tabi benim çok sayıda kedim vefat ettiği için gün içinde veya gece devamlı biri aklıma geliyor. Ama mesela eskiden saat başı ağlama krizleri gelirken şimdi belki haftada bir geliyor. Acı çekerek ölmeleri bazen bana o kadar haksızlık geliyor ki, bir anne olarak ben acı çekmeliydim onların yerine diyorum, ben de ölürken acı çekmek istiyorum yoksa haksızlık olacak gibi geliyor. Bu dönemde yoğun bakımda kalması sizin için o kadar iyi bir şey ki, her gün görmeye gitseniz bile sürekli gözünüzün önünde olmuyor, gözünüzün önünde kalmaları tam bir işkence. Bizim görmediğimiz o kadar çok acı var ki dünyada, biz görmediğimiz için katlanılabilir haldeler. Bu dünyayı bu acı haliyle kabul etmemiz gerekli. İlk kedimin ardından hayatım tersine dönmüştü, çok uzun süre yasını tuttum ama mesela artık onun için ağlamıyorum. Yıllar içinde hafızam artık geri plana atmaya başladı. Aslında o ölen ilk kedim değildi ama acı içinde gördüğüm ilk kedimdi, o yüzden ölen ilk kedimmiş gibi. Aklınıza geldiğinde düşünmemeliyim deyip hemen başka şey düşünmeye çalışın. Üzülmenin faydası olmayacak deyin kendinize. "Üzülmek sadece bana psikolojik ve sonunda fiziksel olarak zarar verir. Kedim şuanda huzurlu, iyi bir yerde, görüşemiyoruz ama yok olmadı. Tüm acıları dindi. Acımı yaşadım, ağladım, mahvoldum, bundan fazlasını yapamam, elimden bir şey gelmeyecek, üzülmenin kimseye faydası yok" Böyle şeyler söyleyin kendinize. Kendi kendinize yardım edin. Sizi iyi hissettirecek meşguliyetler arayın.
Kedilerinizin yası benim de yaşadığım bir durum ve sizi daha da çok üzer ama bu durumda size yardımcı olabilecek tek kişi yine kendinizsiniz. Kendi kendinizi iyileştirmeye çalışın. Neyi seviyorsanız onu yapın. Belki en sevdiğiniz yemeği yersiniz, belki güzel bir dizi izlersiniz. Hayvanlara değer veren narin yürekli insanlar üzülmeyi hak etmiyorlar, siz acı çekmeyi hak etmiyorsunuz. Kediniz de asla onun için acı çekmenizi istemezdi.
Başınız sağolsun. Allah sabır versin..
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor