Nıknık’ı Kaybettim, Hâlâ Anlam Veremiyorum…

Nıknık 4 yaşındaydı. Onu henüz 2 aylık bir yavruyken sahiplendik ve o günden beri ailemizin en değerli parçası oldu. Sessizdi ama çok sevgi doluydu; kucak severdi, hep ayağımıza sürtünürdü, bizi görünce hemen miyavlayarak yanımıza gelirdi.

Geçtiğimiz hafta ablamın düğünü için ailece 2 günlüğüne Erzincan’a gitmemiz gerekti. Evden ayrılmadan önce her şeyini hazırladım; maması, suyu, kumu, hepsi tamdı. Erzincan dönüşünde ilk ben eve geldim (uçakla dönmüştüm), ailem ise arabayla yoldaydı. Eve girdiğimde Nıknık beni görünce çok miyavlıyordu, sanki “neredeydin?” der gibiydi. Onu sevdim, sakinleşti ve o gece birlikte uyuduk.

Ertesi sabah işe gitmem gerekiyordu. Hazırlanırken yine miyavlıyordu, gitmemi istemiyor gibiydi. Ona ödül maması verip sakinleştirdim, sonra işe gittim. Akşam eve geldiğimde annemler de dönmüştü, fakat Nıknık kimseye kendini sevdirmiyor, bir köşede duruyordu. Sevmeye çalıştığımızda da miyavlıyordu. Bu durum bir gün sürdü.

İnternetten araştırdığımda yalnız kalmanın onu etkilediğini, bize yeniden alışmasının birkaç gün sürebileceğini okudum. Biz de yanında olup onu rahatsız etmeden bekledik. Fakat üçüncü gün neredeyse hiç ortaya çıkmadı, tenha köşelere saklanmaya başladı. O gece saat 01.50 civarında banyoya doğru yürüdü ve birden yere yığıldı… Kalp krizi geçirdi. Ne yazık ki elimizden hiçbir şey gelmedi.

Şimdi sürekli bunu düşünüyorum: Bizim Erzincan’a gitmemiz, yalnız kalması mı onu bu hale getirdi? Yoksa fark etmediğimiz bir kalp rahatsızlığı mı vardı? Daha önce hiçbir sağlık sorunu yaşamamıştı. Türü British Long Hair’di, genelde sakin ama çok hassas bir kediydi.

Nıknık’ı kaybetmek beni derinden sarstı. Onu dört yıldır tanıyorum ama sanki ömür boyu yanımdaydı. Evde her şey onunla anlamlıydı. Sabah ayağıma dolanan, akşam kapıda beni bekleyen o küçük kalbi asla unutamayacağım.
Benimle benzer bir şey yaşayan var mı? Böyle bir durum gerçekten yalnız kalmaktan kaynaklanmış olabilir mi?