Hayvanları Sevmek Bu Kadar Mı Zor?

Bıktım artık. Cidden bıktım. Gına geldi.
G-I-N-A G-E-L-D-İ. Çok mu zor? Bu mimikleri sevmek, sahip çıkmak? Çok mu zor evinin önüne bir kap su bırakmak? Çok mu zor hayvan sevenleri bıktırmamak? Çok mu zor bir hayvan severe bunları söyletmemek? ÇOK MU ZOR?!

      Neyse lafı dolandırmadan anlatmak istiyorum... İki gün önce sokak dostlarıma mama dağıttım. Onlarla oynadım, sevdim, okşadım, öptüm. Görevlilerden biri geldi ve yanımda olan dostlarımı kovdu. Neden kovdunuz dedim. Bir şeyler geveledi. Boşverdim. Ertesi gün oğlumu aldım yanıma ve sokakta ki dostlarımızı görmeye gittik. Mamalarını yemişlermi diye baktım... Mamaların hiç bir tanesi ortada yoktu. Görevliyi aradım sormak için bulamadım. Dün yine yürüyüşe çıktık. Bir sitenin içinde bir sürü sokak köpeği vardı. Ben genelde yanımda mama taşırım. Sitenin içine girdim ve kenara bir yere tam mama koyacakken kadının biri balkonundan cırladı. Oraya dökme onu! Diye bağırdı. Bende yanlış anladığını ve elimdekini çöp sandığını düşündüm. Teyze bu çöp değil köpek maması dedim. Git dışarı dök! Bu köpekler dışarı çıkıyor, dolaşıyor o zaman yerler dedi. Site bahçesini inceledim ama köpeklerin bu siteden kendi başlarına çıkması imkânsızdı. Buradan çıkamazlar dedim. O da Dökme sakın buraya! Diye tekrar cırladı. Çıkmak zorunda kaldım. Çok sinirlenmiştim. Dostlarım gözümün içine bakmıştı. Resmen açız diyorlardı. Kadın arkamdan tekrar bir şeyler bağırdı. Sinirliydim ve bende bağırdım

Sus be tamam gidiyorum işte! Diye bağırdım. Terbiyesizlik yaptım biliyorum. Sonuçta benden yaşça büyüktü. Bu konuda ondan özür diliyorum. Ama ne olurdu o canları doyursam? O gözler hâla aklımda. Şimdide eve annemin misafirleri geldi. Oğlumu görür görmez çığlığı bastılar. Bende oğlumu odaya kapatmak istemediğim için dışarı çıkardım. Yağmur başladığı için eve döndük. Şimdi ikimizde odadayız. Çok sıkıldı. Beni çıkar şu odadan dermişcesine bakıyor. Bıktım bu bencillikten! Ne olur sevseniz şu canları! Tamam artık sevin demeyeceğim. Ama SAHİP ÇIKIN!