Merhaba arkadaşlar,
Aslında buraya yazmak konusunda uzun süredir tereddütteyim ancak fazlasıyla çaresiz kaldığım bir durum yaşıyorum.
2018 Eylül ayında Bandırma'da bir sel oldu ve çalıştığım cafeye sığınmak için gelmişti kızım. Minicik ve hastaydı. Evliydim fakat maddi sıkıntımız büyüktü. Aşılarına para buluyordum ancak hep ucuz mama yedi. Kızım yaklaşık 11 aylıkken İstanbul'a geldik ve geldikten 2 ay sonra eşimle ayrıldık. Problemli bir evlilikti. Önce kızımı vermedi. Yaklaşık 1,5 ay aşırı sigara içilen, hiç havalandırılmayan bir evde sevgiye muhtaç yalnız bir yaşam sürdü. Nihayet kızımı aldım. Stresten veya beslenme yetersizliğinden cilt problemleri başlamıştı 9 aylıkken. İşe girdim ve kazandığım tüm parayı tedavisi için harcadım. Ona en iyi şekilde bakmaya çalışıyorum ancak asıl problemimi şu şekilde anlatmak isterim.
Annem ve babamın yanına döndüm mecburiyetten. Borç ile döndüm. Ne bir işim var ne de ayrı eve çıkacak gücüm. Bu evde bir odam var ve kızımla hep bu odanın içinde yaşıyoruz hayatımızı. Bazen annem bazen babam iğneleyici konuşabiliyor. Ev çiçekle dolu ve kızım çiçekleri rahat bırakmıyor. Tüylü bir cins olduğundan taramama rağmen tüy bırakıyor. Ailem sürekli şikayetçi. Bazen gezsin diye odamdan çıkarıyorum ve hep yanında duruyorum. Oyunlar oynuyorum ve sonra yine oda hapsi. Kızımı seviyorlar ancak evde istemiyorlar. Ben odamın camından dışarıyı izlediğini gördükçe ağlıyorum. Kimse boşanmak için evlenmez ancak hesapta yoktu. Maddi manevi çıkmazdayım. Çalıştığım zaman odadan çıkma durumu da olmuyor ve ağlıyor sürekli.
Bana bağımlı ve beni çok sever kızım. Ben ona haksızlık yapıyorum değil mi? Ölene kadar benimle kalsın istiyorum ama bu bencillik mi oluyor? Psikolojik durumum içler acısı. Daha özgür olabileceği bir yuva aramadığım için, ona ancak böyle bir hayat verebildiğim için eksik bir insanım biliyorum ama bencil miyim? Ben özgürce takılabileceği bir yuva mı aramalıyım? Fikirlerinizi bekliyorum. Sağ olun.
çok üzücü... belki geçici bir yuva bulabilirsiniz ona. ya da güvendiğiniz birinde kalabilir, siz ayrı eve çıkana kadar.
çok üzüldüm sahiden, umarım iyi bir şeyler olur.
blue_hpood, geçici olarak da kalıcı olarak da kimseye güvenemem ki. Kızım hassas hemen hasta oluyor. Güzel bakamaz kimse. Koşturmak lazım peşinden. Aylarca ilaç tedavisi uygulandı. Psikolojisi ile oynamak onu öldürmek ile aynı şey. Dile gelse ve "senden memnun değilim, mutsuzum" dese ancak o zaman düşünürüm bunu. teşekkür ederim. iyi şeyler olsun artık, herkes için.
psabrk, elimden geleni yapıyorum mama konusunda fakat ilk aldığımda cidden zararlı mamalarla beslemişim. Kaldı ki onu bile zor alıyordum. Şu an kendime hiçbir harcama yapmadan elime geçenle kızımı besliyorum. Eğer iş bulursam daha iyisini de yapacağım. En son dün konuştuğumda bunu belirttim, kızımı asla kimselere vermeyeceğimi söyledim. Bilgi sahibi olmadıkları için basit geliyor bir cana sahip olmak, daha doğrusu gönlünü açmak. İki ay önce mamasından kumuna kadar, kızımın ihtiyacı olan her şey, veterineri ve tedavisi ile ilgili şeyleri bir kağıda yazıp odama astım. Herhangi bir durum yaşanırsa bilsinler diye. Güzel dilekleriniz için çok teşekkür ederim, ne güzel şeyler yazmış herkes. Çok sağ olun.
minikmuezza, İstanbul/Beylikdüzü yaşadığım yer. Borç ile döndüm babamın evine, ayrı eve çıkmak zaman gerektiriyor malesef. İdare edeceğim bir süre daha.
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor
gönderiliyor...