Miyavlamanı daha sık duymak için uğraşırdım. Gece uyuyamıyorum diye sabahlardım. Sen de hemen gelirdin yanıma. Beraber gündoğumunu daha sık izlemeliydik. Daha fazla uyumalıydım seninle. Daha fazla öpmeliydim seni. Daha fazla koklamalıydım... Şimdiden kokun kaybolmaya başladı. Aslında biraz sen kokuyorum ama kan ve korku sinmiş sanki. Derin bir nefes almaktan çekiniyorum. Sen son kez nefes aldığında O da seni aldı. Sen nefesini geri vermedin, O da seni... Haksızlık değil mi ama? O kadar güzel konuşmuştunki ne dediğini anlamadığım için kendime lanet ettim. Canım yanıyordu biliyorum. Ama dayanacaktık. Hani sabah olucaktı? Beraber daha fazla gezicektik. Valla sıkmam seni bir daha. Asla uyurken öpmem bir daha seni. Öylece bakarım, bir şey de demem. Neden kucağımda? Her zaman orda uyumayı severdin biliyorum ama bir anda uyanır, kapıya koşardın daha zil çalmadan. Şimdi kapının önüne gelince beklesem de açtığımda seni göremicem... Dimi? Sesim kötü. Biliyorum ama sana ninni söylemeyi seviyordum. Sen de bir şey söylemezdin. Rahatsız olmazdın hiç. O kadar acıyı çektin. Sırf gitmek için mi? Daha önce fark edemeyen bu aptal anneni affedecek misin? Memnun muydun benden? Hiç canını yaktım mı? Kansız olduğum için çok fazla üşüdüm kışları. Yazın bile titrediğim olurdu. Ama seninle beraber yatarken hiçuykum olmasa bile sıcacık olan minik bedenin beni uyuturdu. Am soğuktun. Sarıldım sana ama halâ soğuktun. Önce ayakların, sonra da ellerin. Sanki önceki sen değildin. Neden öyle baktın? Çok acı çektiğini söylemek mi istedin? Üzgünüm bebeğim. Ben anlayamadım. Ben senin nasıl acı çektiğini anlayamadım. Kucağımda uyuduğun gibisin halâ. Biraz üşümüşsün ama merak etme üzerini örttüm. Olmadı daha sıkı sarılırım. O minik bedenin hiç büyümedi gibi. Hasta gelmiştin bana, iyileştim sandım ama yine hasta gittin. Özür dilerim herşey için. Annem, nolırsun affet beni. Canın o kadar çok yanarken bir şey yapamadım. Özür dilerim kuzum. Bak yine sabahladım. Şimdi pencereden bakamıyorum doğan güne. Hep beraber bakardık. Kesin karşıda bir güvercin olurdu. Şimdi sadece kanat çırpıp uzaklaşıyorlar. Sen de öyle gittin... Meleğim... Kızma bana. Seni hiç yalnız bırakmamalıydım. Bir dakika bile... Öyle söz vermiştim. Ama sen sözümü tutmama izin vermeden gittin. Umarım bedenin soğuk olsa da sen üşümezsin. Annen hep hırkasının içine sokardı seni. Her kapı gıcırdadığında patinle kapıyı ittirdiğini sanıyorum. Ama odaya giren rüzgar bile soğuğu bırakıp gidiyor. Çok az kaldın yanımda. Çok fazla kaldın içimde. Seni öyle çok seviyorumki. Annen seni çok seviyor balım. Kızım, benim biricik Hypatia'm çok özlüyorum seni. Anneni unutma, tamam mı?

Kader midir bilemem ama... Senin hakkında bir şeyler yazdıktan sonra beni bırakman adaletli olmadı... Özür dilerim annem...