“Beni bulan eller şefkatle tuttu… Sen de ömrüme yuva olur musun?”

🐾 3 Aylık Tekir Oğlan — “Bir Evim Vardı… Sonra Kapıya Bırakıldım. Ama Ben Hâlâ Sevmekten Vazgeçmedim.” 🐾

Ben minicik bir tekir oğlanım… Daha 3 aylığım, ama kalbim 3 yıllık acı görmüş gibi ağır.

Tahmin ediyorlar ki… Bir ev görmüşüm. Bir kapının açılışını, bir tas mamanın sıcaklığını, uyurken üstüme kapanan bir battaniyenin kokusunu biliyorum. Yani sevilmeyi tatmışım, güvenmeyi tatmışım.

Sonra bir gün… Hiç anlamadığım bir sebeple bir kapının önüne bırakılmışım. Bir anda dünya sessizleşmiş, kapılar yüzüme kapanmış, kucağım boş kalmış…

O gün bir dostumuzun evinin kapısında 3 saat boyunca ağlamışım. Sanki “Ben kötü bir yavru değilim… Lütfen biri beni duysun… Lütfen bir kalp bana yer açsın…” der gibi.

Kum biliyorum. Mama yiyorum. Uysalım, insan odaklıyım, sevildiğim an eriyip gidiyorum. Yani bir yuva için hazırım… hem de en içten hâlimle.

Ama beni bulan evde şimdiden 3 kedi var. Kimsenin sevgisini çalmak istemem, kimsenin hakkına girmem… Ama benim de minik bir kalbim var— O kalp sadece bir kişiye ait olmak, sadece bir yuvaya bağlanmak istiyor. Ve ne olur… Tekirim diye görmezden gelmeyin. Rengim mütevazı olabilir ama sevgim sıradışı. En sağlıklı, en sevecen, en sadık patilerdeniz biz tekirler… Bir kere bağlanınca ömür boyu gitmeyiz.

Ben yalnızca… Kapımı açacak gerçek meleğimi arıyorum. “Artık kimse seni bırakmayacak” diyecek bir yuvayı…

Ankara içi sözleşme + takip ile sahiplendirileceğim. Belki de sen, bu minik oğlanın ikinci değil, ilk gerçek yuvası olacaksın. 🐾💛