Her insan hayvan sevmediği için (özellikle de kedileri) derdimi paylaşacak kimseyi bulamadım en son buraya yazmak istedim.. 2 kedim var aranızda bilenler vardır, kardeşler 1 yaşındalar. 2 aylıkken iç parazit, 8 aylıkken bağırsak enfeksiyonu geçirdiler kısırlaştırma operasyonları haricinde şimdi de erkek kedim mutsuz hasta gibi veterinere de götürdüm serum aldı ama hala aynı. Bir hayvana bu denli bağlanmak akıl işi mi bilmiyorum ama içim parçalanıyor. Dili yok ki derdini söylesin derman olayım.. Ben tek çocuğum kedilerim benim için hem çocuğum hem kardeşim hem annem babam onları hayvan değil de insan gibi seviyorum yanlışlıkla bir yerini acıtsam içim parçalanıyor bu denli alışmak bağlanmak iyi değil biliyorum bir gün kaybetme durumum da olabilir onu da biliyorum ama ikisini de aşırı seviyorum. Ettiğim okuduğum duaların haddi hesabı yok, resmen küçük çocuk gibi onunla oturup oyun oynuyorum sırf keyfi yerine gelsin diye. Bu sevgi beni cok yıpratıyor arkadaşlar. Siz kedileriniz hasta olunca ne yapıyorsunuz? Ben mi çok abartıyorum yoksa duygularımı yoğun mu yaşıyorum bilmiyorum. Kedi sahibi olmayanlar bu anlattıklarımın hiç birini anlamıyor sizler beni anlarsınız. Rahatlama ihtiyacı hissettim kusura bakmayın 🥺
Asla ilgisiz bırakmam ama kayınvalidemler özenimi sevgimi anlayamıyo ne var oynuyo canını yakmaz ki aman nolacak ki diyecek insanlae yada camlara dikkat edin dediğimde ben arkamı döndüğüm an düşmez ya diyip açabilirler yani o yüzden çok tedirginim eşimde evde olmayacak ben sürekli onları takip edeceğim günlerc çok gerginim camlara telde yetişmedi
Dün dizi izlerken bebeğini yeni kaybetmiş bir kadın "O öldü ama ben yaşıyorum, ben yemek yiyorum hayatıma devam ediyorum" diye kendini suçluyordu. Bunlar benim yaşadıklarım diye düşündüm. Çocuklarımdan biri hastalansa o hasta, yiyemiyor, acı çekiyor, ben sağlıklıyım rahatım diye kendimi suçlarım. Zaten öldüklerinde ayrı bir olay. Eskiden günlerce yas tutardım ve aylarca geceleri ağlardım. En son ölen kedimden önceki kedimin ölümünden sonra hayatım asla aynı olmadı. Asla eskisi kadar mutlu olamadım. Zaten ondan önce de kayıplarım oldu ve her biri beni yavaş yavaş çökertti. Artık ölmelerini kabul ettim ama hasta olmalarına dayanamıyorum. Onlara istemsizce oğlum, kızım diye sesleniyorum. Sonra gerçekten çocuğum gibi gördüğümü anladım. Anneler gününde bazıları hayvan çocuğu olan annelerin de anneler gününü kutluyor. Gerçekten de anne olmak sadece evlat sahibi olmak değil. Elbet de evlat acısı bambaşkadır. Allah kimseye vermesin ama evlat kaybetmek ellerini kaybetmekse hayvan evladını kaybetmek de bir parmağını kaybetmek gibi. O da acı veriyor ve yeri asla dolmuyor.
Kedimin diş sorunu ilerlediği için birkaç günlüğüne veterinerde kalacak ama inanın saatlerdir ağlıyorum o kadar üzülüyorum ki bu satırları yazarken bile ağlıyorum onu şimdiden çok özledim. Bu süreçte anladığım şey ben gerçekten kedim olmadan yapamam yani onu kaybedersem ne yaparım bilmiyorum o kadar kötü durumdayım ki bitik durumdayım o giderse ben de giderim yani kedimi çok seviyorum sanıyordum ama bu süreçte aslında çok sevmekten de öte, bambaşka bir şey olduğunu anladım. Şimdi başka bir yerde ne yapıyor şu an uyuyabildi mi, karnı aç mı, canı acıyor mu? diye düşüne düşüne ağlamaktan gözlerim ağırıyor asla uyuyamadım her baktığım yerde aklıma geliyor o kadar üzülüyorum ki nefesim daralıyor.
Gerçekten öyle bu sevgiyi anlamayan o kadar insan var ki çevremde ve artık kedi sevmeyen insanlarla irtibatı da kestim diyebilirim. Hayvanlara merhameti olmayanın kimseye de sevgisi olmaz diye düşünüyorum. Biz kedilerimizle mutluyuz gerisi mühim değil :))
Soruya cevap yazabilmek için üye girişi yapmalısınız.
Uzmanlardan ve diğer üyelerden faydalı cevaplar almak için:
Yeni Soru Sor
gönderiliyor...