Nasıl yazacağımı bilemiyorum. Kapımın önünde bulduğum 1 aylık ve annesiz hasta kedim 4. günün sonunda melek oldu. Ben Ona bakmayı beceremedim. 2 yaşında Bir kedim daha olduğundan bakamam herhalde 1 ay sonra sahiplendirir veya bahçeme götürürüm diye düşünurken, Ben sana rahatsızlık vermeyeceğim dedi ve hayatımdan çıktı. Arkasında gözyaşı bırakarak. Veterinere de götürdüm aslında ama konuya profesyonel bir şekilde yaklaşamadığım için meleği kurtaramadım. 3 büyük hata yaptım ilki veteriner tavsiyesi ile ıslak bebek maması ile beslememdi. İştahla yiyordu ama o bir bebekti bünyesi kaldırmadı. Ona kaliteli süt tozlu sıvı bebek maması içirmeliydim kademe kademe. İkincisi onu sıcak, daha steril ve daha kuru tutmalıydım. Sonuncusu ve en mühimi ise sevgiydi. Ben ona sevgimi tam veremedim çünkü sahiplenmekten korktum oysa ki O bebek gözlerimin içine öyle bir minnetle bakıyor, kaybettigim gece bile beni öyle sıkı tutuyordu ki. Onu yanımdan ayırmamalı, bir kutuya hapsetmemeli ve mumkunse onunla uyumalıydim. Onu vicdanımı rahatlatabilmek ve anılarımda yaşatabilmek için bahçeme gömdüm. Annesiz bebek kedi bakmak tahmin ettiğimden çok daha zormuş. Bu trajik anıyı hem sizlerle tecrubemi paylaşmak, hem de bozulmuş olan ruh halime derman olur diye paylaşıyorum. Okuduğunuz ve tavsiyeleriniz için şimdiden teşekkürler.

---