kedim yok ama köpek sahibi olmak sokak hayvanlarına bakış açımı değiştirdi

Sorumluluk sahibi olmayı öğretiyor kedi dostu olmak ne biliyim sadece yaşanır gibime geliyo hiç gülememeyen bi insan onun şapşallıkları yüzünden kahkahaya boğuluyor gün içerisinde öğle uykusu değilde onunla oyun oynamayı seçiyor bi insan haliyle onu görüncede huzur doluyor içindeki sinirlilik kin nefret dert üzüntü silinip gidiyor ona sarılman oda sana sarılması tüm herşeye bedel ve en güzelide sokak hayvanlarına bakış açın değişiyor onlarıda düşünmeye başlıyorsun onlar içinde bişeyler yapmaya çalısıyorsun yapıyorsunda :) her mutlu ettiğinde de mutlu oluyorsun yani hayatında ne kadar olumsuz bişey varsa silinmiş oluyor annen artık yatagını toplamadığın için sana kızmıyor çünkü artık yatagını topluyorsun sorumluluk sahibi oldugun için dışardan eve geç gelmiyorsun çünkü seni evde bekleyen bir dostun olduğu için paranı boşa harcamıyorsun çünkü dostunun en ufak bi sıkıntısı olursa veterinere götürebilmen için mamasını oyuncaklarını kumunu alabilmek için para bile biriktiriyorsun ayrıyetten bunları yaptığın içinde ailenle de en ufak bir sıkıntı kavga gürültü yaşamıyorsun benden bu kadar :)

Duygusal olarak farkındalık sokakta gördüğün canlılar ne yer ne içer merak eder önceden de arasıra beslerdim fakat mama alıp beslediğim hiç olmamıştı. (ama şimdi şurada bahsettiğim durumdan ötürü ara verdim buna)Ya da barınakları merak etmemiştim, internette sahipsiz kedi ilanlarına hem de kendi şehrimde olmayanlarına bile hiç bakmamıştım ya da kaç aydır dişim ağrıdığı ve diş hekimine görünmeye üşendiğim halde (ağzımın sağ tarafını kullanıyorum) gözü kapalı bir kediyi vete götürüp her gün günde 2 kez damlasını damlatıp diğer ilaçlarını vermem büyük bir gelişme kendi açımdan. Gerçi yıllar öncesindeyse bahçemde beslediğim iki yavru kediyi komşumuz kapıya koyduğu için tüm mahalleyi aramış saatlerce ismini seslenmiştim. (o komşumuzun başına türlü felaketler geldi ve ben nedense biraz da bununla alakalı olduğunu düşünüyorum) Herhalde adım deliye çıktı ama hiç mühim değil, bir şeyler için uğraşmak güzel. Biz buna fedakarlık diyoruz, başka insanlar bi hayvan için bu kadar uğraşılır mı diyorlar, onu yapacağına insanlara yardım et vs de diyorlar ama bence onlar pek fedakarlıktan anlamıyorlar. İnsanı törpüleyen ve şekillendiren bir şey. Evet binlerce kedi köpek ölüyor sokaklarda telef oluyor yine de ama ufak da olsa bir şeyler yapmak en güzeli. Hepsini kurtaramazsın sokakta dilenen bir çocuğu bile kurtarayım desen yapamazsın köşede muhakkak annesi babası hamisi onu gözlüyordur, dayak atıyorlardır, şikayet edersin polis gelmez polis gelir sonra tekrar çıkarırlar ve ertesi gün yine o çocuğu orada dilenirken görürsün. Fakat farkındalık başka bir şey. Sen o çocuğu fark etmişsindir. Bir selpak alıp vicdanını rahatlatıp geçmemişsindir. Ve sen o selpağı alınca ya da para verince zaten o çocuk da onu dilendirenlerce oraya mahkum edilecek görünmez zincirlerle bağlanacaktır. Belki konu başka bir yere kaydı. Ama her hayvanın kedinin köpeğin kaplumbağanın hatta çocuğun bile bir hikayesi var. Belki korkup kaçıyorlar belki konuşmak istemiyor ya da konuşamıyorlar ama öyle.

Tamamen olumsuz düşünmek her zaman iyidir. Kötü durumlara kendini adapte edersin, kendini hazırlarsın ve kötü durumları kolaylıkla atlatırsın. Böylece iyi anların tadını daha sonra doya doya çıkarırsın. Kedilikiz her şeyi söylemiş, bana pek bir şey kalmadı :)

Sadece şunu unutma, kedinin karakteri hayalindeki gibi olmayabilir. Kucakta durmasını istersin durmaz, oyuncu istersin uyuşuk çıkar vb. Hatta başta kucakta duran uyuşuk bir kedi bir süre sonra kaplana dönüşebiliyor. ( bknz: Lucy )

Kedi bende pek etki bırakamadı, çünkü geldiği an oğlumla anlaşmasına adapte oldum, onun karakterini çözmeye bile yeni yeni vaktim oluyor ama bende durum karışık, köpek var, sende öyle bir şey olmayacağı için anlatmam saçma olur.

Sen benim ne anlatmak istediğimi anlamışsındır. İyi sahurlar.

Kendine vakit ayiramazsin. Doktor a gitmen gerekir ama kedinizi n aşıları vardır. Yada çalıştığın için uzun süredir tektir ve daha fazla tek kalmamalı diyip kedine koşarsın. Arkadaşların dışarı çıkarlar seni ararlar önemli isim var dersin. Saçların yerlerde sürünür kuaföre gidemezsin..parfum sıkmak istersin zarar gelir diye sikamazsin. Çok yorgunum uyumam gerek dersin sana bakar kıyamaz sevip oyun oynarsin. İşe geç kalırsın ama erken çıkıp onlara gitmeyi düşünürsün falan falan. Ama onların verdiği huzuru da hix birşey veremez .

Düşerse diye yaz günü kapı pencere kapalı yatmama neden oldu. Kıyafetlerimin hepsi tüy içinde kaldı. Evin hertarafında kum taneleri gezmeye başladı. 1 gün kumunu temizlemezsen yayılan bir koku. Kırılan orkideler. Uykumun ortasında gelen oyun oynama isteği. Veteriner masrafı.

Ama bunların dışında içimde ki sevgiyi merhameti çıkardı. Üzüldüğümde bacaklarıma sürünmesi yüzümü güldürdü. Sinirlendiğimde evde terör estirirken korkması kendime getirdi. Sorumluluk kattı. Arkadaş oldu. Son zamanlarda ailecek yaşadığımız trajik olaylara psikolojik tramvalara rağmen evin içini hep neşeyle doldurdu. Bize hayvanların da birey olduğunu hatırlattı.

dışarıdaki hayat yeterince sinir bozucu ve sıkıntılıyken, bizlere bu sıkıntıları unutturmayı başarıyorlar. en büyük değişim bu.

Annem ve babam sürekli ne yaparsak yapalım seni mutlu edemedik diyorlar. Bununla mutlu olacak mısın, diye mutlu olmayacağımı belirtip ilk bıkan kişinin ben olacağımı söylüyorlar. Daha önce çok mutlu olmadım ama bana aldıkları şeyler bir eşyaydı. Bunun da aynı şey olduğunu söyleyip duruyorlar. Bir canlıyı bir eşya gibi görmelerine kızıyorum. Annem sırf sen istedin diye kabul edeceğim diyor. Babam az buz yumuşadı gibi ben anneme ev işlerinde yardım etmeye başlayınca, ama yine de hayır diyor. Bakacağıma inanmıyor. Yengemi örnek veriyorum. O çocuğu olmadan önce yeğenin altını temizlediğinde günlerce doğru dürüst yemek yiyememiş, şimdi ise çocuklarının altını temizliyor diyorum. Çocukla kediyi bir mi tutuyorsun diye çıkışıyor. Onun için değil belki ama benim için öyle olacak. Çocuktan ziyade bir arkadaş olacak benim için...

3 yıl kadar ailemin yanında kediyle yaşadım. Şimdi kendi evimdeyim bir bebek kedim var. 3 buçuk yıldır gördüğüm kadarıyla insana sabır duygusunu, sakinliği, sorumluluk almayı ve planlı yaşamayı öğretiyor. Yavruyken bir anne nasıl olması gerekiyorsa öyle oluyorsunuz. Ayrıca psikolojik anlamda zor zamanlarınızda destek oluyorlar. Mesela benim büyük kedim hiç unutmam bir gün ağlarken birden gelip kucağıma yatmıştı ve sürekli gözlerime bakarak benim ağlamamı kesmişti. Gerçekten rahatlatıyor. İnsanda merhamet duygusunu daha da arttırıyor bu sayede sadece kedilere ya da hayvanlara değil insanlara karşı da daha duyarlı oluyorsunuz. Yavru olan şu an ki kedimizde tamamen beni anne olmaya hazırlıyor uykusuz geceler, yaramazlıklar vs.. Yani demem o ki herkes kedi beslesin alsın gözünün önündeki o büyümeyi görsün :)

Hepinize teşekkür ederim arkadaşlar. Sayenizde kedi alıyorum. Ama iki yıl beklemem gerekecek. Olsun alınacak ya ben beklerim. Daha önce çok bekledim, biraz daha beklesem dünyanın sonu gelemez her halde. Dua edin de Allah sabır taşına dönmüş olan zavallı bana sabır versin. :) :)

Çok sevindim. Ama neden bekliyorsun ki? Hazır ikna etmişken fikirleri değişmeden alırdım ben senin yerinde olsam.

Bütün stresini alıyor

Israr edersem hiç yok. Ya bekleyip sabır taşına döndükten sonra alacağım ya da evlenip ayrı eve çıktıktan sonra. Evlenmeme de en azından daha on yıl olduğuna göre iki yıl daha iyi bir seçenek. :) :)

sürekli etrafı temizlemek zorunda kaldığım için temizlik yapmayı öğrendim :D bence bir erkek için önemli bir gelişme :D Mısır klavyenin üzerine çıkmaya çalışıyo şuan patileriyle bişi yazcak galiba olrgokvbqamsd

benim daha düzenli oldum azda derslerden geri kaldım ama olsun