Ben de birkaç yıldır anksiyeteyle uğraşıyorum henüz 17 yaşındaykm bir sürü ilaç içtim fayda göremedim.Çoğu insan da kafana takma,o kadar önemsenecek şeyler değil gibi tavsiyeler veriyorlar.Bu hastalığı yaşamadam kimse düzgün tavsiye veremez bence çünkü tavsiyeler hep aynı.Ben de kedilerimi ilk aldığımda öyleydim bir ara uzun miktarda bir ip yutmuş ve çıkartınca fark etmiştim gerçekten çok moralim bozulmuştu nasıl fark etmedim falan diye.Sonra yine bazen çok gereksiz endişelendiğimi ve bu endişeler neticesinde hiçbir şey olmadığını boşuna kendimi yıprattığımı fark ettim.Bu yüzden kendimi rahatlatabildim ve bu aşırı korkma durumundan bir nebze kurtulabildim.Size de bunu tavsiye ederim gittiğim onlarca psikiyatrinın de söylediği gibi bu hastalığı yenmek kafada başlar size de bu cümle birçok kez söylenmiştir eminim.Daha diğer konularda anksiyetemi kendi kendime yenemedim ama bu bile bir başlangıçtı bence siz de buradan başlayabilirsiniz :)

sizi anlayabiliyorum.Ben de kedi sahiplenmeden önce çok istiyordum çok da mutluyum ama aldığım ill hafta ona bir şey olur mu düşüncesinden hep birilerine yazdım ve bir hafta yattım komik gelebilir ama öyle stres yapmıştım ki heo midem bulanıyordumbir hafta ilaç aldım.Sonradan onla oynamaya başladıktan sonra biraz daha iyi oldum ama halâ bir şeh olsa buraya yazar internetten bakarım ama azaldığını gözlemiyorum.Sizde öyle hissettiğiniz an böyle bir şeyin olmayacağını her şeyin yolunda gittiğini ve rn kötü durumun bile bir çaresi olduğunu kendinize söyleyin.Siz onu sahiplenerek çok güzel bir şey yaptınız belki sokaktan sahiplendiniz.Eğer sokakta yaşamaya devam etseydi ya da güvenilmez insanların elinde ona çık daha kötü bakılacakfı ve sıcacık evinde maması suyu önünde yaşıyor onun için çok büyük nimet ve o bunun farkındayken,sizin de farkında olmanız gerekiyor.Kendinizi öyle motive edebilirsiniz.siz çok güzel bir şry yapmışsınız tadını çıkarmaya bakın,yoksa onun sveecenliğide gözünüze çık gelmeyecektir strestenn

Bendede anksiyete var kendimi bildim bileli (doktor dedi anksiyeten var diye internetten okuyup sallamıyorum) o yüzden bunla yaşamayada alışığım, bence ilk önce internette kedilerle ilgili şeylerden uzak durun insanın psikolojisi bozuluyor ve hayatın gerçeklerini kabullenin canlılar ölür, hastalanır vs ben kedimi kızım gibi görüyorum ölürse üzüntüden mahvolurum biliyorum ben ufakken kısa bi süre bi kuş bakmıştım daha doğrusu bakamamıştım ölmüştü hala üzüntü duyuyorum ve baya bi hayvanım oldu hepsi aklıma geldikçe üzülürüm belki vicdan azabı çekerim ama bazı duygular yaşana yaşana insan nasıl başa çıkması gerektiğini öğreniyor kediniz ölürse yapacak birşey yok siz elinizden gelen en iyi şekilde baktıktan sonra yapacak birşey yok bunları kabullendikten sonra daha kolay kendim için konuşayım bunları kabullendikten sonra fazla psikopata bağlamadan kedime bakabilir oldum normal seviyenin bi üstündeyim (yada bi kaç) ortalama bi kedi sahibinden daha pinpirikliyim o kadar kedinizde bi problem gözlerseniz veterinerinizi arayın sorun hekiminizin yönlendirmesine göre hareket edin internetten bakmayın kedinin burnu kuruysa kanser diyecekler nerdeyse X marka mama yerse idrarı tıkanır vs insanda kafa bırakmazlar