1 kedinin annenize nasıl yükü olacaktı ki zaten beraber bakmışsınız hiç mi aralarında sevgi bağı oluşmadı kediyle. Ben bırakmaya kalksam şuan annem bırakmaz kedimi. Hiç değilse annenizin evinde sürekli uğrar yine bakımına yardımcı olurdunuz, nedir yani bakımı dediğimde bir tek kum temizliği var bu hayvanların. Kedim insanlardan daha az yük bana. Mamasını suyunu koy hergün, biraz okşa sev bitti. Bir de kusura bakmayın ama ben bu kocacı kadınları hiç anlamıyorum, ne karışabilir benim kedime? Hiç mi söz hakkınız yok. Birbirini gerçekten seven insanlar bunlara takılmaz tuhaf geliyor.

Ben evlenicek olsam kriterlerimden biri kedimi kabul edip etmiyeceği olurdu.

benim kedimi istemeyen kocayi ben napayim bunu evlenmeden once hic mi dusunmediniz? kocanizi tercih ettiyseniz katlanacaksiniz

o koca yarın bebek olduğunda sizi yüz üstü bırakacak o adama bebek yapmayın .Yazık çok yazık o bir can zavallı ben ancak ölürsem kedilerimden vazgeçmiş olurum 3 kedi 40m2de yaşıyoruz üstelik öyle zor ki ama asla asla asla terk etmem

içinde hayvan sevgisi olmayan bir insan asla bir başkasını saf sevgiyle sevemez.

eşiniz ne derse desin kediyi almanız taraftarıyım o kedi sizi ailesi olarak görüyor ve siz onu terk etmiş oluyorsunuz bu durum ona çok acı verir sizde de varmış bu durum bir daha bırakmamak üzere ya annenizin yanına ya da kendi yanınıza almalısınız hayvanlar terk edilme sonucunda çok büyük hastalıklar bile geçirebiliyor ve sizin onu çocuğunuz gibi görmeniz gerekiyor sahiplenince insan çocuğunu nasıl bırakamazsa bunlar da aynı öyle düşünülmeli.

Gelmişsin burada vicdan yapıyorsun oh ne güzel içini rahatlatacaksın tabi. Ben ilk kedimi sokaktan yaralı bulmuştum ve iyileşene kadar 2,5 ay boyunca gezmediğimiz veteriner fakülte kalmadı dünyanın masrafını yaptım evde tuvaletini yapmadığı yatak yorgan halı kalmadı her gün kediyi bırak diye ne kavgalar sinir krizleri yaşandı evde en sonunda kendim ayrı eve çıkmaya bile karar verdim ailemi bırakıp. Tüm bunlara rağmen bana muhtaç bir canı bırakmayı bir dakika düşünmedim. En sonunda her şey yoluna girdi. Sizin gibi insanlar hayvan sahiplenmemeli.

Evlenirken önemli bir kriter esinizin kedinizi kabul edip etmeyeceği olurdu. Siz buna dikkat etmemişsiniz, yapacak bir sey yok. Kedinizi sahiplendirin bence. Linkini bırakacağım yazını okuyun, burada sahiplendirmenizi kolaylaştıracak ipuçları var. Mutlaka okuyun derim. 👇

Linkini bırakamadım, şimdi bırakıyorum. 👇
https://www.suzionline.com/kedi/ucretsiz-kedi-sahiplendirme-rehberi/

Kedinize ne kadar değer verdiğinizi görüp aslında eşiniz istemese bile kabul etmesi gerekirdi. Ben çok pimpirikliyim mesela hastalığı yoksa bile şüphem bile olsa veterinere götürüp testler yaptırıyorum. Eşim o ay çok sıkışacağımızı bilse bile sesini çıkarmaz. Eve gidince üzülceksen şu testi de yaptıralım der. Çünkü ben üzülüyorum görüyor o da çok sever kedilerimizi ama benim üzülmemem için hiçbir şeye ses çıkarmaz. Eşinizle ne kadar üzüldüğünüzü konuşun onu evlat gibi gördüğünüzü anlatın. En azından anneniz seviyorsa kediyi yük değil can yoldaşı olur. Annenizin yanında olursa sizin evinizde olduğu gibi olmaz ama içiniz daha rahat eder.

Bir an kadınlarklubü.com entrysi okuyorum sandım.
Çocuğu çocuk esirgeme kurumuna bırakmak ile yaptığınız aynı şey. Vicdanınızı rahatlatabileceğiniz bir durum yok neyasmki

Yaptığınız hiç hoş bir şey değil. Eşya mı bu da istediğinizde alıp istediğinizde bırakıyorsunuz? Bir kediyi sahiplenirken sorumluluğunu da almanız gerekirdi onu bir çocuk gibi düşünmeliydiniz. Kusura bakmayın ama kocanızın her dediğine boyun eğecekseniz böyle işiniz zor sizin...

Mümkünse hiçbir hayvan sahiplenmeyin siz bir daha. Belli ki onların bir can olduğunu unutuyorsunuz ve sorumluluk bilincine sahip değilsiniz. Zorda kalınca yine "atarsınız" bir yerlere.

Ailede huzur için karşılıklı fedakarlıklar gerekir. İstemese bile kabul etmeli sadece sizin için kabul etmeli. Ama bunu kavga ederek değil sakince kendinizi anlatarak yapmalısınız. Herkesin karşı tarafta sevmediği yönleri olabilir ama kabul ediyoruz üzmemek adına. Siz onun annesi için bizim eve gelmesin diyebilir misiniz ? Diyemezsiniz. O da evlat. Hiçbir fark görmüyorum. Ama şöyle bir şey var evlenmeden önce bu konu mutlaka konuşulmuştur ve o zaman tamam demişsiniz belli ki. Üzülmenizi umursamadığını da varsayarak şuan kabul ettirmek çok zor.

Şuan çocuğunuzu bırakmışsınız. O terk edilmenin acısını nasıl atlatacak. Bir de gidip umut vermişsiniz zavallıya. Alacaksınız geri sanmıştır. Büyük bir kafeste durması ne demek, büyük olsa ne olur. O bir kafes ve çocuğunuz hapis. Düşten farksız orada. Zaten annenize yük olmazdı bir kedinin bakımı ne kadar zor. Eşiniz ise hayvan sevgisi olmayan biri. Sizi çok değer verdiğiniz birinden kendi zevkleri için ayırdı. Bu nasıl sevgi bu nasıl merhamet. Bu adama ne kadar güvenilir. Bu adamdan nasıl çocuk yapılır. Bir insan hayvana nasılsa çocuğa da aynidir. Nerede tutsak elimizde kalıyor bu hikayede