Anlayamıyorum..

Benim hayvan sevgim annemin karnındayken başladı babamların bi kediisi varmış kocaman annemin karnı şiş ya hani karnının üstüne cıkar yatarmış mırıldarmış falan ben doğduktan ve emeklemeye başlamışken (köyde yaşıyoduk o zamanlar) dikenlerin arasına girmişim ve yılanı boynuma sarmışım ( bana anlattıkları böyle ) sanırım zararlı oldugunu bilmediğimden :D yani o zamandan beri içimde bi hayvan sevgiisii çoğu gece uyuyanıyorum sokaktakilerin karnı aç diye besleme yaptıgım zamanlar gine uyuyamıyorum acaba daha kaç hayvan var karnı aç olan diye elimden sadece köpeğine kötü davrandıklarını yaşam şartlarının kötü olduğu yerlerden çalıp daha iyi bi yere sahiplendiriyorum her ay da video ve fotograf alıyorum o kişilerden onlar çok mutlu ve çok heycanlı olduklarını görünce ayrı bi seviniyorum bilmiyorum bu yaptıgım kötü bişey mi ama napıyım içim içime sığmıyor öyle kötü yaşadığını görünce :/

Luckyssss
Sizinki ayrı güzel bir sevgiymiş,bulunduğunuz bölgedeki hayvanlar çok şanslı:)

İnsan insandır.Çocuğu,yaşlısı,genci aynıdır.Merhamet duygusu yoksa yaş fark etmiyor.Bu yüzden insanları sevmiyorum hatta nefret ediyorum.

Nildogcat e ve Cotontzu_Siri ye katılıyorum.

Hep eğitimle alakalı. Kadın üzülmüş olabilir ama çocuğuna hayvanların da canlı olduğunu ve onlara kötü davranmanın ne kadar kötü bir şey olduğunu anlatmamıştır. Üzülmüş olması çocuğuna hayvan sevgisini aşılamamış olmasını değiştirmez ve ben de doğuştan diye düşünüyorum. Ya da en azından küçükken annesinden babasından gördüğünü ya da başka çocuklardan gördüğü yapar.

Ben de gördüğüm Zaman engel oluyorum. Hatta bizim apartman görevlisi ne Zaman kazan dairesine kedi yavrulasa dışarı atar. 10 günlük kedi yavrusunu dışarı atmışlardı da var yetişkinlerle konuşunca hemen peki tamam diyor ama ben varken atıcam sokağa çok kokuyorlar diyor. İşte geçenlerde de içeri kedi yavruları ve anne kedi girmiş. O da bunları içeri kapamış ne cam açık ne kapı. İçeride ne mama var ne su. Ben de camı söküp kaçtım. Tabi benim yaptığımı anladı. Sürekli ver camı demeye başlayınca ben de çıkar kedileri dışarı vericem dedim. Anlaştık verdim camı geri taktı. Ama onları dışarı çıkarmadı. Hayvanlar hala içeride aç susuz. Ben de ne yaptım biliyor musunuz? Çekiçle camı kırdım. Ne annem kızdı ne babam. Böylece onlara her gün mama ve su verebiliyorum. Yavrular büyüdüler. Ama cam hala kırık :D

Evet bazıları yanlış tarafa eğilimli oluyorlar. Ama elimizden geleni yaparak, hayvanların ne kadar özel olduğunu (sırf kedi köpek değil balık kuş kemirgen hatta böcek) anlatmalıyız. Böylece o eğilimi minimuma indirebiliriz.
Teşekkürler :))

Benim1kedimvar
Anladığım kadarıyla bu durumun yetiştirme ve çevre ile ilgili olduğunu düşünüyorsunuz.Sizce doğuştan olabilir mi?
Ben de hayvan sevgisi doğuştan geliyor.Evde hayvan beslemeye karşı bir babam olduğu için hayvanları sevmemden pek hoşlanmıyordu.Ben daha çok küçükken hayvan gördüğümde durup sevmek istiyormuşum.Hatta severken öyle dalıyormuşumki etrafımda olan bitenden habersiz oluyormuşum.Bir kere ailem tepkimi görmek için,ben hayvanı severken yanımdan ayrılıp ağacın arkasına saklanıp beni izlemişler.Hiç fark etmemişim başta,baya zaman geçtikten sonra etrafıma bakıp ailemin gittiğini fark etmişim.Böcekler hariç her türlü hayvanı seviyorum ve dokunmak istiyorum.Özellikle yılanlara dokunmayı çok istiyorum:)

Cotontzu_Siri
Şimdi düşünce kendimi şanslı hissettim,sürekli bunları diyen bir ailem olmadığı için.Siri yanlış hatırlamıyorsam çok az tüy döküyordu. Neden böyle diyorlar?

Ben de doğuştan gelen bu özelliğin yanında çevre ve ailenin etkili olduğunu düşünüyorum. Mesela bizim evde ben doğduğumdan beri iguana, bukalemun, yılan, akrep, tarantula, ördek, papağan, kaplumbağa, yüzlerce balık, tavşan, civciv, kedi, muhabbet kuşu... O kadar çok hayvanımız oldu ki ister istemez bütün hayvanları seviyorum. Örümcek, kertenkele, yavru karga vb. hayvanlar buluyor/yakalıyor eve getiriyorum. Hiçbir hayvana kıyamam öldüremem. Yolda yürürken gördüğüm salyangozları kimse üzerine basmasın diye kenara çekiyorum. Kısaca çevre, büyüdüğü ortam ve aile çok çok etkili.

Tüy değil de, daha çok:
Yüzüne yaklaştırma.
Yatağa yorgana değmesin.
Sevdikten sonra elini yıka.
Ben bu köpeğe bu kadar para harcayamam.
Ver azıcık kardeşin gezdirsin, çok istiyo.
Tasmayı çok kısa tutuyorsun.
Benim kuzenim bu yüzden hasta oldu.
Aptal bi köpek.
Kaçarsa kaçsın, kendi salaklığı.
Azıcık anlayış göster. (kardeşim ona zarar verince)
...
Onu korumaya çalıştıkça suçlu durumuna düşüyorum.

Bir de şunlar var:
Şehir içinde sokak köpeği olur mu?
İnsanlar korkuyor, alsınlar şunları.
Önce insan!
Evde tüy döken köpek bakılmaz.
Hastalık taşıyorlar.
Onlar karnını doyuruyor bi şekilde.
Suyumuzdan harcama, musluk suyu ver.
...

Bizde böyle sorunlar olmuyor. Hatta annem özellikle içme suyuyla kaç kere çalkayayıp sıcak sularla mikroplarını öldürüp öyle içme suyu koy iyice yıkadığına emin ol diyor. Yatarken de kedilerimi kendisi yanıma getirip yatırıyor yanıma. Kedim camdan düştüğünde de (zemin katta olduğumuzdan yaralanma olmadı) annem iş yerinden fırladığı gibi gelmişti. Peri yi bulduğunda da ağlıyordu. Benim babaannem de öyle değildi. Evde on kedi olsa kendi yerini onlara verir hepsini severdi. Büyükbabam da ne Zaman bize gelse sürekli kedilerle oynar onlarla konuşur kendilerini yalnız hissetmesinler diye. Kendimi çok şanslı hissettim şu an :D

Ben içimde kafayı yiyorum ama dışarı yansıtmıyorum. 5 sene sonra inşallah üniversiteye geçicem. O zaman yaşasın sokak hayvanları! :D eve 5 kedi 4 köpek (bi de siri var) alıp onlarla aynı yatakta yatcam. Canıma deysin :))

Luckyssss
Umarım bizim gibi insanlar gelecekte ülkemizde daha çok olurlar ve ülkemiz gelişir. Mahatma Gandhi konuyla ilgili çok güzel bir söz söylemiş."•Bir milletin büyüklüğü ve ahlaki gelişimi, hayvanlarına nasıl davrandığıyla anlaşılabilir."

Goupe
Şimdi düşününce kadınlar gerçekten çocukları çimenlere salmış,kendi işlerine bakıyorlardı. Bunun dışında dediğin gibi kendilerini kanıtlama çabası olabilir.
Ben ayrıca doğuştan yanlış yöne eğimli olma durumu olabileceğini düşünüyorum