Hep eğitimle alakalı. Kadın üzülmüş olabilir ama çocuğuna hayvanların da canlı olduğunu ve onlara kötü davranmanın ne kadar kötü bir şey olduğunu anlatmamıştır. Üzülmüş olması çocuğuna hayvan sevgisini aşılamamış olmasını değiştirmez ve ben de doğuştan diye düşünüyorum. Ya da en azından küçükken annesinden babasından gördüğünü ya da başka çocuklardan gördüğü yapar.

Ben de gördüğüm Zaman engel oluyorum. Hatta bizim apartman görevlisi ne Zaman kazan dairesine kedi yavrulasa dışarı atar. 10 günlük kedi yavrusunu dışarı atmışlardı da var yetişkinlerle konuşunca hemen peki tamam diyor ama ben varken atıcam sokağa çok kokuyorlar diyor. İşte geçenlerde de içeri kedi yavruları ve anne kedi girmiş. O da bunları içeri kapamış ne cam açık ne kapı. İçeride ne mama var ne su. Ben de camı söküp kaçtım. Tabi benim yaptığımı anladı. Sürekli ver camı demeye başlayınca ben de çıkar kedileri dışarı vericem dedim. Anlaştık verdim camı geri taktı. Ama onları dışarı çıkarmadı. Hayvanlar hala içeride aç susuz. Ben de ne yaptım biliyor musunuz? Çekiçle camı kırdım. Ne annem kızdı ne babam. Böylece onlara her gün mama ve su verebiliyorum. Yavrular büyüdüler. Ama cam hala kırık :D

Atmışlığı*

KedimVar
Sanırım ebeveynler ne kadar iyi insanlar olsa da çocuklarına eğitim vermekte başarılı olamayabiliyorlar. Doğuştansa kendi çocuğumun böyle olması düşüncesi bile dehşet veriyor.Bence insan nasıl yetiştirilse,çevresi nasıl olursa olsun seçimlerini kendi yapar.Sanırım bazı insanlar yanlış tarafa daha eğimli oluyorlar.Fikrinizi paylaştığınız için teşekkür ederim:)

KedimVar
Yaptığınız gerçekten cesaret ve öz güven isteyen bir davranış.Ben yapabilir miydim bilemiyorum.Çok takdir ettim sizi:)

Evet bazıları yanlış tarafa eğilimli oluyorlar. Ama elimizden geleni yaparak, hayvanların ne kadar özel olduğunu (sırf kedi köpek değil balık kuş kemirgen hatta böcek) anlatmalıyız. Böylece o eğilimi minimuma indirebiliriz.
Teşekkürler :))

Malesef cocugu sadece anne yetistirmiyor. Sadece aile degil cevre de cok onemli . disaridan cok fazla etkileniyorlar . izledikleri seylerden ( artik hepsi çizgi film izlemiyor ) arkadaslarindan hatta ayda yilda bir gördükleri Kuzenlerinden bile çok etkileniyorlar şöyle düşünün kilo almaya meyilli bir çocuk var Ailesi elinden geldiğince Abur cuburdan uzak tutuyor ama çocuğun anneannesi babaannesi dedeleri veya teyzeleri çocuğu görmeye gelirken ellerinde bir poşet çikolatayla geliyorlar Ailesi Tabii ki elinden çekip alamıyor kıyamıyor üzülecek diye Dolayısıyla çocuk tekrardan tekrardan istiyor sonra herkes tekrardan veriyor yani çocuğu sadece Aslında anne veya sadece Baba yetiştiremiyor. Mesela benim ablam küçükken daha taşa aşk duyarmis ( simdi oyle degil demiyorum) tasi kaldirir altindaki solucani öpermis her gordugu canliya cansiza buna tas da dahil aa bakin ne kadar guzel dermis . ama bana o konuda o kadar vakit ayiramamislar. Ben kustan korkardim , serçeye sokak kusu derdim . civcivden kacarken ilk adimlarimi atmisim. O çocuklar hayvanlardan nefret ediyor demiyorum Mesela bizim komşumuz da Hayvanları çok sever iş yerlerinde 7 tane köpekleri var evlerinde bir tane kedileri var ama bakmayı iyi bilmiyorlar severken kötü seviyorlar belki çocuklar eğlendiklerini sanıyor olabilirler. Komsumuzun kizi baliklarin ucmadigini bildigi halde kendilerince ucurmak icin bir akvaryum dolusu baligi (kuzeniyle birlikte ) pencereden firlatmislar. Benim babam da kuşu ölünce üzüntüden kendine gelemiyor . amma çok konustum susayim artik .

Benim1kedimvar
Anladığım kadarıyla bu durumun yetiştirme ve çevre ile ilgili olduğunu düşünüyorsunuz.Sizce doğuştan olabilir mi?
Ben de hayvan sevgisi doğuştan geliyor.Evde hayvan beslemeye karşı bir babam olduğu için hayvanları sevmemden pek hoşlanmıyordu.Ben daha çok küçükken hayvan gördüğümde durup sevmek istiyormuşum.Hatta severken öyle dalıyormuşumki etrafımda olan bitenden habersiz oluyormuşum.Bir kere ailem tepkimi görmek için,ben hayvanı severken yanımdan ayrılıp ağacın arkasına saklanıp beni izlemişler.Hiç fark etmemişim başta,baya zaman geçtikten sonra etrafıma bakıp ailemin gittiğini fark etmişim.Böcekler hariç her türlü hayvanı seviyorum ve dokunmak istiyorum.Özellikle yılanlara dokunmayı çok istiyorum:)

Evet. Tabi ki sadece yetistirilme tarzi degil . sonucta icgudumuzle hareket etmiyoruz egilitmek bir yere kadar insanin icinde sevgi olmasi lazim . ben kelebek cekirge ve yaprak kabuklu bocekler haric bocekleri de severim ama iste bazi insanlara boyle soyleyince onlara anormal gelebiliyor . amcama buyuk bir sevincle kedi sahiplendigimi soyledigim zaman " napacan kediyi " dedi . gercekten icimde bir yerlere dokunmuştu. Cok üzücü. O cocuklar büyüyüp beni yonetecek belkide. Bu daha da üzücü

Benim1kedimvar
Dediğiniz gibi yetiştirme bir yere kadar,insanın içinde sevgi olması lazım.Şuan babaannem bizimle ve resmen geldiği günden beri cehennemi yaşatıyor bana. Sürekli hasta olacaksınız,her yer kedi tüyü,bi kadın bu yüzden öldü,kediye dokunmayın,öpmesene,kapıyı kapat kedi gelmesin,bu kedi neye yarar diyor. Dayanamıyorum artık,laftan da anlamıyor

Dollfacepersian
Siz yine şanslısınız, ben bunu her saniye duyuyorum. Kafayı yemek üzereyim.

Cotontzu_Siri
Şimdi düşünce kendimi şanslı hissettim,sürekli bunları diyen bir ailem olmadığı için.Siri yanlış hatırlamıyorsam çok az tüy döküyordu. Neden böyle diyorlar?

Ben de doğuştan gelen bu özelliğin yanında çevre ve ailenin etkili olduğunu düşünüyorum. Mesela bizim evde ben doğduğumdan beri iguana, bukalemun, yılan, akrep, tarantula, ördek, papağan, kaplumbağa, yüzlerce balık, tavşan, civciv, kedi, muhabbet kuşu... O kadar çok hayvanımız oldu ki ister istemez bütün hayvanları seviyorum. Örümcek, kertenkele, yavru karga vb. hayvanlar buluyor/yakalıyor eve getiriyorum. Hiçbir hayvana kıyamam öldüremem. Yolda yürürken gördüğüm salyangozları kimse üzerine basmasın diye kenara çekiyorum. Kısaca çevre, büyüdüğü ortam ve aile çok çok etkili.

Benim akrabalarim kediden korksalar bile ben sevdigim icin hic bir sey söylemiyorlar. Ve aşili kediden zarar gelmiyecegini biliyolar sanirim ben şanslıyım. Ama bunu benim ablam yapiyo ( aynı evde yasamiyoruz) kedimin ölmesini istedigini falan söylemisti ben cok üzülmüştüm. Kediden korktugunu falan söylüyor ama o bizimleyken baska bi kedimiz vardi ben o zamanlar kediden korkardım. O benden daha cok yaklasirdi. Hatta babam kediyi onun icin getirmisti. Ay sinirlerim oynadı gece gece :D

Tüy değil de, daha çok:
Yüzüne yaklaştırma.
Yatağa yorgana değmesin.
Sevdikten sonra elini yıka.
Ben bu köpeğe bu kadar para harcayamam.
Ver azıcık kardeşin gezdirsin, çok istiyo.
Tasmayı çok kısa tutuyorsun.
Benim kuzenim bu yüzden hasta oldu.
Aptal bi köpek.
Kaçarsa kaçsın, kendi salaklığı.
Azıcık anlayış göster. (kardeşim ona zarar verince)
...
Onu korumaya çalıştıkça suçlu durumuna düşüyorum.

Bir de şunlar var:
Şehir içinde sokak köpeği olur mu?
İnsanlar korkuyor, alsınlar şunları.
Önce insan!
Evde tüy döken köpek bakılmaz.
Hastalık taşıyorlar.
Onlar karnını doyuruyor bi şekilde.
Suyumuzdan harcama, musluk suyu ver.
...